Vertaald door Elise Kuip

Het verhaal

In een vreselijke huisbrand heeft Ava alles verloren: haar ouders, haar beste vriendin, haar thuis en zelfs haar gezicht. Hoe kan Ava nu nog een normaal leven leiden? Wie wil er bevriend zijn met een monster? Ze had niet gerekend op Piper, een meisje op haar nieuwe school dat ook een brand overleefde. Met haar sarcastische, botte humor krijgt zij Ava langzaam weer uit haar cocon. Maar zelfs de stoere Piper is niet zo onaantastbaar als ze lijkt - iedereen heeft littekens, maar ze zijn niet allemaal even makkelijk te zien.

Mijn leeservaring

Eigenlijk was alles aan dit boek prachtig. De personages, de emoties, de diepgang. Zelf het lettertype, haha! In het vuur in mij lezen we het verhaal van Ava. Na maanden in het brandwondencentrum en talloze operaties mag ze eindelijk naar huis. Maar de plek die ze thuis noemde is weggevaagd. Het enige voorwerp dat de brand gespaard heeft is de lievelingsbel van haar moeder. Je weet wel, zo'n ouderwetse handbel die ze op scholen gebruikten. En hoe cliché het ook is, deze handbel is een metafoor voor wat Ava is overkomen. Ze is beschadigd, ze is veranderd, maar ze leeft nog en is nog steeds Ava.

Inspirerend

Als ze ontslagen wordt uit het brandwondencentrum vraagt de verpleging of ze haar foto aan de inspiratiemuur mogen hangen. Ava zegt luid en duidelijk nee. Als ze ergens een hekel aan heeft, is het om 'inspirerend' genoemd worden. Alleen om wat ze mee heeft gemaakt en dat ze verbrand is maakt haar nog niet inspirerend. Hoe ze er uit ziet is niet inspirerend! De verpleging had haar foto willen titelen als VECHTER. Ava ziet zichzelf helemaal niet als een vechter. Ze herinnert zich niet veel van de brand, maar wél dat haar vader haar uit het raam duwde en daarmee haar leven redde. Zíj heeft niet de keus gemaakt om te blijven leven. Zíj heeft niet voor al die operaties en behandelingen gekozen. Ze is boos. Alles is voor haar besloten. Ze heeft geen controle over haar leven en dat vindt ze verschrikkelijk.

Ik herken me in Ava. Ik vind het ook vreselijk om inspirerend genoemd te worden. Als je het inspirerend vind hoe ik met dingen om ga, oké. Maar als je me inspirerend vind puur omdat ik ziek ben. Nee, dat is absoluut niet oké. Dat is heel fout en kleinerend! Denk dus na als je iemand inspirerend wil noemen waaróm je hen inspirerend vindt!

Operaties achter de rug, en nu?

Als ze na alle operaties en behandelingen bij haar oom en tante intrekt heeft ze nergens zin in. Ze wil het liefst constant op 'haar' kamer zijn. Niemand spreken. Naast de normale rouwverwerking heeft Ava ook te dealen met survivers-guilt. Ze slaapt in de kamer van haar nichtje. Woont bij de ouders van haar nichtje. Ze is een soort plaatsvervanger. En dat is in meerdere opzichten vreselijk fout. Gelukkig komen de personages daar zelf ook achter!

Als Ava goed blijft herstellen vindt haar behandelteam het tijd om te re-integreren. Ze willen dat Ava naar school gaat. En ook naar therapie. Ava heeft hier absoluut geen zin in. Door haar lage zelfbeeld en het gebrek aan zelfvertrouwen wil ze haar gezicht niet laten zien op school. Bang om gepest te worden. Uiteindelijk sluit ze een compromis. Twee week naar school, en als ze dan nog steeds niet wil mag ze thuisonderwijs volgen. 

Therapie

Met tegenzin gaat ze ook naar therapie. De therapeut die de groep begeleidt heeft zelf ook brandwonden. En dat vond ik heel positief. Een therapeut die tenminste écht begrijpt wat mensen doormaken. Dezelfde weg heeft afgelegd. Een goeie en belangrijke touch!

Als onderdeel van de therapie moet Ava haar gevoelens uiten. Lijkt me logisch. Maar als je dat niet voor de groep durfde te doen mocht je dingen ook opschrijven. En dat doet ze. Door het boek heen staan allerlei gedichten. In de gedichten leren we Ava veel beter kennen. Ook leren we meer over de brand en vooral over de revalidatie periode. Ava krijgt als personage veel meer diepgang en dat was prachtig om te lezen.