Toen ik op zoek was naar young adult boeken voor deze rubriek herinnerde ik me het boek Alles wat je lief is. Ik las dit boek een aantal jaar geleden toen het net uit was. Toen vond ik het een geweldig boek (op het einde na). Nu ik wat ouder ben zie ik hoe veel er mis is met dit verhaal!

Het verhaal

Madeline is allergisch voor de wereld. Zo allergisch dat ze al zeventien jaar niet buiten is geweest. De enige mensen die ze te zien krijgt, zijn haar moeder en verpleegster Carla. Madeline verdrijft de tijd met lezen en het schrijven van 'spoilende' boekbesprekingen. Tot er een nieuwe jongen naast haar komt wonen, met ogen in de kleur van de Atlantische oceaan: Olly. Hun vriendschap begint online, maar al gauw is dat niet meer genoeg...

Alles wat je lief is gaat over het verlangen naar het onbereikbare, en over alles wat we op het spel zetten voor de liefde.

Mijn leeservaring

Ik snap waarom dit verhaal overal zo goed beoordeeld is. Ik vond het immers ook een goed boek toen ik het voor de eerste keer las. Het einde vond ik stom, maar verder dacht ik er niet over na. Nu ik het boek opnieuw heb gelezen en wat ouder ben, zie ik dat dit boek helemaal niet goed is!

Nicola Yoon heeft een hele fijne schrijstijl en ze creëert heerlijke personages. Dat is zeker waar. Maddy is een realistisch personage met gevoel voor humor. Ze gaat door het leven dag bij dag. Door haar chronische ziekte SCID kan ze het huis niet uit. Haar hele leven zit ze in huis. De lucht wordt gezuiverd en er kan van buiten niks binnen komen. Soms verlangt ze wel naar buiten. De zon op haar huid, de wind in haar haren. Ze kan zich niet voorstellen hoe dat voelt. Gelukkig heeft ze een rijke fantasie dus kan ze lekker dagdromen. En houdt ze van lezen! Wat dat betreft kunnen lezers zich makkelijk met Maddy identificeren. Leesgek zijn wij immers ook!

Maddy krijgt nieuwe buren. En haar buurjongen ziet er leuk uit! Ze probeert hem te negeren. Je kan toch geen relatie hebben als je het huis niet uit kan? (Fout!! Dit kan prima. Je moet er allebei hard voor werken, verwachtingen aanpassen. Maar het kan. Het is heel ableist om te zeggen dat het niet mogelijk is...)

Het negeren gaat haar niet goed af. Via briefjes en internet houden Maddy en Olly contact. En van het een komt het ander.. Olly komt een aantal keer bij haar thuis, en uiteindelijk gaan ze er samen vandoor. Maddy riskeert haar gezondheid voor een stukje vrijheid. Is dit realistisch? Niet perse. Maar in het verhaal was het logisch. Dit is niet het punt dat me stoorde.

Wat is het probleem dan wel? Ik moet helaas spoileren. Maar dit is té belangrijk om niet te bespreken. Als je het boek gelezen hebt of de film hebt gezien dan weet je het al. Maar ik wil het hebben over de gigantische plottwist (die ook nog eens uit het niets komt...) Het voegde eigenlijk niks toe. De enige reden voor de plottwist is dat Maddie als gezond meisje, Olly kan opzoeken en ze samen kunnen zijn. That's right. Maddie blijkt helemaal niet ziek te zijn!!!

Als baby zijn haar vader en broer omgekomen in een auto-ongeluk. Madeline's moeder was hier natuurlijk kapot van. Ze is er alleen nooit bovenop gekomen. Maddy's moeder was zo bang om Madeline ook kwijt te raken dat ze verzonnen heeft dat Maddy SCID heeft(en is het vervolgens gaan geloven! Dit is een vorm van het Münchaussen-by-proxy syndroom). Ze is arts en heeft zelf de diagnose SCID gesteld. Geen enkele andere arts heeft dit bevestigd of weerlegd. 

En dit punt is zeer schadelijk. Veel chronisch zieken worden niet geloofd. Artsen vertellen hun chronisch zieke patiënten dat het tussen de oren zit of dat je je klachten verzint. Soms gaat het nog verder. Dat artsen denken dat een van de ouders het kind ziek maakt of de ziekte aanpraat. Het fenomeen dat ouders hun kind een ziekte aanpraten en hier zelf ook in geloven komt gelukkig bijna nooit voor. Alleen wordt het wel heel heel erg vaak (onterecht) vermoed. Vaak zonder goede reden. Een relatief grote groep wordt hierdoor onderzocht door de kinderbescherming. Dit kan zelfs tot rechtzaken en uithuisplaatsing leiden. En allemaal zonder echt goede reden.

Je snapt dus wel dat het dus erg schadelijk is dat dit zeldzame fenomeen wordt gebruikt als plottwist!

Conclusie

Het begin van het verhaal is leuk. De personages zitten goed in elkaar. De tussenstukjes van tekeningen en soortvan dagboek framenten zijn leuk. De romance tussen Maddy en Olly is hartverwarmend. Maar de enorme plottwist maakt dit boek zéér schadelijk. Voor vele chronisch zieken zal dit boek pijnlijk, schadelijk en traumatisch zijn. Ik raad dit boek dan ook absoluut niet aan!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.