De regels van Parker Grant
Parker Grant is blind, maar dat weerhoudt haar er niet van om dwars door mensen heen te kijken. Ze heeft een paar duidelijke regels in het leven geroepen. De belangrijkste: maak geen misbruik van haar blindheid. Verraad is onvergeeflijk - een tweede kans krijg je niet.

Niet alles is wat het lijkt
Als haar oude crush Scott Kilpatrick plotseling op haar nieuwe school opduikt, kan Parker maar op één manier reageren: hem ijskoud negeren. Ze heeft al genoeg op haar bordje, zoals keihard trainen voor het hardloopteam en zichzelf belonen met een gouden ster voor elke dag dat ze niet om haar vaders dood heeft gehuild. Maar het verleden ontwijken blijkt onmogelijk, en hoe meer Parker leert over wat er écht gebeurd is - zowel met Scott als met haar vader - hoe meer ze zich afvraagt of de dingen wel altijd zijn zoals ze lijken.

Mijn leeservaring

Wat jij niet ziet beleven we door de ogen van Parker. En ik vond haar een interessant personage!

Ze is blind, gek op hardlopen en is haar vader verloren. Ze woont bij haar oom en tante en gaat naar een normale middelbare school. Als een andere school dichtgaat wordt deze gefuseerd met Parker's school. Dat betekent allemaal nieuwe mensen die zich niet bewust zijn van haar regels.

En omdat ze het leuk vind draagt ze altijd een sjaaltje als blinddoek. Elke doek heeft een speciaal labeltje en ze kiest elke ochtend een sjaaltje die past bij haar stemming.

Advies geven

Het is algemeen bekend dat andere zintuigen op scherp gaan staan als er eentje wegvalt. Niet dat ze het beter doen. Je bent er alleen meer op gefocust. Zo hebben Parker en haar vriendin Sarah een speciaal spreekuur. Elke ochtend op het schoolplein kunnen mensen hun ei kwijt bij de meiden en om advies vragen. En Parker zegt dan ook waar het op staat op een botte soms bijna gemene manier. Het gekke is alleen dat ze de adviezen die ze geeft nooit op haar eigen leven toepast!

Spelen met taal

In wat jij niet ziet wordt er veel met taal gespeeld en dat vond ik heerlijk. Zo gaat het natuurlijk om blind zijn. Hoofdpersonage Parker is blind. Maar ook over blind zijn terwijl je ogen het gewoon doen.

Blind werd als uitdrukking gebruikt en dat vond ik een hele leuke wending. Mensen kunnen behoorlijk blind zijn zonder her verlies van hun zicht. Lichaamstaal, intonatie, klank van stem etc. zijn allemaal dingen die je veel informatie geven. Als je niet goed luistert mis je een hoop! En Parker mist ook een hoop. Soms wil ze dingen gewoon niet zien, ze is behoorlijk koppig en eigenwijs. Dit zorgt voor wrijving tussen de personages. En die wrijving was nodig voor het plot.

Omgaan met verlies

Na het verlies van haar vader gaat Parker door een moeilijke tijd. Ze leert wie haar échte vrienden zijn en kropt ze al haar gevoelens op. Zoals al op de flaptekst stond geeft ze zichzelf een gouden ster voor elke dag dat ze niet gehuild heeft. En dat is natuurlijk helemáál niet goed. Ze verwerkt het verlies van haar vader niet. Totaal niet. In het boek staan stukken schuingedrukte tekst. Ze praat tegen haar vader. Haar dode vader. Ze vertelt hem over haar dag en vraagt hem om advies. Het duurt een poos maar met behulp van haar vrienden leert ze omgaan met haar verlies.

Opgroeien

De hoofdvraag in het boek was wie ben ik / wie wil ik zijn / wat wil ik met mijn leven. En dat is een van mijn favoriete onderwerpen. Parker leert zichzelf beter kennen. Leert over vriendschap en emotie. Leert dat het oké is om te huilen, om te rouwen. Ook leert ze beter luisteren en beter kijken. Hoe gaat het nou echt met de mensen om haar heen. Ze wordt minder koppig en een stukje volwassener. Dat vond ik prachtig om te lezen. Daarnaast vond ik het super super tof dat Parker haar droom achterna ging. Ze liet haar beperking haar niet tegenhouden om te hardlopen. En ze liet zich niet stoppen door anderen!

Braille

Tenslotte vond ik het een leuke touch dat er in braille een aantal woorden op de omslag staan. Ik heb met behulp van het braille alfabet opgezocht wat er staat. En het past perfect bij het verhaal! Ook bij elk nieuw hoofdstuk stond het nummer er in braille bij. Deze waren niet voelbaar. Maar het was een leuke toevoeging. Door zulke dingetjes gaat het boek leven!

Conclusie

Een prachtig verhaal over volwassen worden en je dromen achterna gaan. Familie, vriendschap, vergeving en liefde stonden centraal. Eric Lindstrom speelt met taal en daardoor krijgt het verhaal een diepere laag. Wat jij niet ziet is een verhaal met goeie representatie dat ik iedereen aanraad!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.