Het verhaal

Fandom en prille liefde voor Iris op de filmset voor de beroemde fantasy-trilogie van haar oma

Een vrolijke, feministische contemporary romance

Iris geeft niets om de beroemde Elementia-boeken van M.E. Thorne. Het is dus nogal vervelend dat de schrijver haar oma is en dat Iris haar hele leven al te maken heeft met de gekke fans van de fantasy-trilogie.

Tot overmaat van ramp dwingt haar vader haar ook nog om naar Ierland te reizen voor de boekverfilming. Ze ziet haar kans schoon: als ze de filmproductie kan stopzetten, betekent dit hopelijk het einde van de rage en kan ze eindelijk een normaal leven leiden.

Maar dan ontmoet ze de schandalig knappe acteur Eamon O’Brien en zelfs de vrouwelijke regisseur inspireert haar. Iris begint zich thuis te voelen in de wereld die ze haar hele leven wilde vermijden. Zou deze film dan toch haar kijk op Elementia en zichzelf kunnen veranderen?

Mijn leeservaring

Dit verhaal voelde heel persoonlijk (voor de auteur). Dus ik vind het rot om zo’n negatieve leeservaring met jullie te delen. Maar dit is nou eenmaal hoe het op míj overkwam. Dat kan voor jou heel anders zijn natuurlijk! Ik zal zoals altijd proberen uit te leggen waar ik over struikelde en waarom dit niet het boek voor mij was.

Feministisch?

Ik vond het mooi hoe Cate, de director, zo’n voorbeeld voor haar werd. Eindelijk een powervrouw in haar leven. Eentje die er geen doekjes om windt en haar daarnaast wat leiding kan bieden. Dit verhaal werd geadverteerd als een feministisch verhaal. Maar mijn verwachtingen werden niet waargemaakt, een behoorlijke domper.

Het gaat over een fantasyreeks, geschreven door een vrouw. Het wordt verfilmd door een vrouw en seksisme in de filmindustrie wordt ook zeker besproken. Maar of ik dit een feministisch verhaal zou noemen? Hmm, dat denk ik niet. Daarvoor lag de focus te veel op Iris strijd met haar vader. Als Iris zich verder had ontplooit en ze niet verliefd was geworden had ik dit verhaal veel feministischer gevonden.

Romantiek

De romantische liefdeslijn vond ik helemaal niks toevoegen. Meestal hou ik wel van wat romantiek. Maar het voelde geforceerd, het haalde het verhaal zelfs onderuit. Het was net of er een hokje moest worden aangevinkt. Alsof er, om dit boek te kunnen verkopen, persé een romantische verhaallijn in moest zitten omdat mensen daar nou eenmaal van houden. Het was voor mij zo veel krachtiger geweest als Eamon en Iris vrienden waren gebleven. Vrienden die elkaar steunen en helpen. Die elkaar doen inzien dat ze oké zijn en respect verdienen, dat het oké is om uit de schaduw te stappen. Maar nee, ze moesten zo nodig zoenen en zwijmelen. En dat ging voor mij ten koste van hun character ARC.

Tempo

Het tempo is best traag, en ik heb gemerkt dat ik toch liever medium- tot fast-paced boeken lees. Dus in dat opzicht had het boek al een achterstand. Maar ik ergerde me ook aan het hoofdpersonage en dat maakte deze leeservaring niet fantastisch…

Aan de ene kant wilde ik graag doorlezen (want ik wilde dat het feministisch werd) maar toch had ik veel moeite om dit boek op te pakken. Ik heb er dan ook een maand over gedaan, en dat is helemaal niks voor mij. Ik lees een boek toch meestal wel in 1-2 week uit, afhankelijk van mijn gezondheid. Maar ik moest mezelf echt dwingen om dit verhaal op te pakken. De setting was prachtig, Ierland. Maar daar hielden voor mij de pluspunten eigenlijk wel op.

Intergenerationeel trauma

In plaats van een feministisch verhaal vond ik dit een boek waar trauma centraal stond. Intergenerationeel trauma om precies te zijn. Dit spant namelijk drie generaties. Toen Iris vader jong was, is hij zijn tweelingzus verloren. Pittig natuurlijk. En dat heeft zijn gevolgen gehad op de familieband. Iris oma trok zich terug en schreef veel. En haar vader moest zich zelf maar redden. Hij voelde zich verwaarloosd en alleen. Onbelangrijk. Vervolgens doet hij hetzelfde met zijn eigen kinderen… Sinds Ryder is geboren trekt haar vader zich meer en meer terug. Iris moet daardoor voor haar broertje zorgen, want hun moeder zit ook compleet in haar eigen wereld. Daardoor heeft Iris geen kans gehad om uit te vogelen wie ze is als persoon. Geen kans om zich te ontplooien. Daarbij heeft ze ook te maken met angstige en opdringerige gedachten(of gemene stemmen in haar hoofd, zoals ze het zelf noemt). En daar moet ze nog mee leren omgaan. Aan de ene kant zegt ze dat de gedachten haar dwarszitten en haar belemmeren, maar aan de andere kant doet ze of het normaal is en iedereen dat heeft. Andere personages moeten echt aandringen dat zulke dingen NIET normaal of gezond zijn. Uiteindelijk gaat ze gelukkig wel in therapie.

Tegenstrijdig

Aan de ene kant stond al het trauma mega op de voorgrond en was het de drijfveer van het verhaal. Maar aan de andere kant werd alles heel vaag gehouden en werd er wat zenuwachtig omheen gedanst. Aan de ene kant leek Iris door te hebben dat ze zo slecht is behandeld door haar vader en is verwaarloosd. Ze maakt regelmatig opmerkingen die het doen lijken alsof ze doorheeft hoe de vork in de steel zit. Maar dan volgt kort daarna iets wat daar haaks op staat, dan zei ze soms letterlijk dat ze daar nog nooit aan/over had gedacht. En dat maakte Iris voor mij een irritant en frustrerend personage. Pas heel laat in het verhaal kwam ze op voor zichzelf en deed ze harde uitspraken over haar verwaarlozing. Ik ben wel heel blij dat Iris en haar vader niet ineens de beste maatjes waren of meer respect voor elkaar hadden. Ze vonden in plaats daarvan een weg om onder hetzelfde dak te wonen. Hun trauma werd in die zin gerespecteerd, dat vond ik heel netjes gedaan.

Conclusie

Nu in de bioscoop! was absoluut niet het boek voor mij. Ik ergerde me aan de tegenstrijdige uitspraken van de personages. En door false advertising kwam mijn verwachting totaal niet uit... Het familietrauma sneeuwde de feministische elementen onder en maakten dit niet het fluffy feministische zomerboek van mijn dromen. Maar, het trauma van de personages werd met respect behandeld en de setting van Ierland vond ik prachtig. Raad ik het boek aan? Nee, maar ik hoop van harte dat jouw leeservaring positiever was dan de mijne!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.