Vlak voor verschijning was er veel ophef over Niemandsland. Mensen hadden het boek niet gelezen maar kraakten het compleet af. Dat vind ik niet oké. Lees dan op z'n minst het verhaal. Ik wilde het boek een eerlijke kans geven! Dus ik heb het boek gelezen. Helaas moet ik bekennen dat dit verhaal in mijn ogen niet door de beugel kan.

Het verhaal

Twee jongens die tot voor kort vreemden voor elkaar waren, besluiten om op een brommer Zuid-Afrika te doorkruisen, op zoek naar de waarheid over de afkomst van een van hen.

Dit is geen boek, maar een roadmovie. Over twee jongens die op een brommer dwars door Zuid-Afrika trekken. De een helpt de ander met het zoeken naar zijn afkomst. Want die ander denkt dat hij niet zwart, maar blank is. Dat hij als kind is ontvoerd uit een wit gezin en als slaaf is misbruikt door een zwarte familie … Kijk maar, hij is toch blond? Maar wie gelooft zo'n waanzinnig verhaal? Jij?
Een broeierig verhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen. Over vriendschap en vertrouwen. Maar ook over het ontdekken van je eigen identiteit én de identiteit van anderen. Voor young adults.

Mijn leeservaring

Helaas zijn er een aantal dingen niet in de haak met dit verhaal. Ik snap wat schrijver Angelo heeft geprobeerd om neer te zetten. Maar dit had op een andere manier moeten gebeuren.

Het verhaal zit vol racisme. Maar dat wil niet zeggen dat de auteur racistisch is! Het verhaal speelt zich af in 2009 in Zuid-Afrika. Het is dus na de apartheid. Ik denk dat Vergeer de actuele scene wilde creëren. Maar dit kwam niet uit de verf. Er is te weinig achtergrondinformatie. Te weinig informatie over de toenmalig actuele situatie.

Racisme in boeken hoeft niet erg te zijn. Als het maar een doel heeft. Denk bijvoorbeeld aan The Hate U Give. Dat boek zit ook vol racisme. Maar dat heeft nut! We worden tot de orde geroepen. Tot nadenken gebracht. Maar in Niemandsland had het racisme geen nut en was het overbodig. Ik stoorde me er dan ook behoorlijk aan.

Toen ik de achterflap las hoopte ik op een verhaal over het ontdekken van jezelf. Een zoektocht naar 'wie ben ik?'. Maar dit viel me enorm tegen. Pas de laatste 50 pagina's ging het boek echt over 'wie ben ik'. In de rest van het verhaal ging het vooral over het feit of Jimmy nou wit of zwart was. Tuurlijk, je huidskleur is deel van je identiteit. Maar het ging niet om de achterliggende dingen van de huidskleur. Nee, het ging puur om de kleur zelf. Verder niet. En hier stoorde ik me mateloos aan. Simon maakte zich er ook nog drukker om dan Jimmy voor mijn idee.

De (bij)personages waren redelijk opervlakkig. En Simon was zich niet bewust van zijn privileges. Ik vond hem heel kinds. Hij had een bepaald beeld van wat een man was en wat hij wel of niet kon doen. En hier stoorde ik me aan. Vreemde opmerking als dat echte mannen niet huilen en dat soort dingen. Jammer! Ook was hij mensen aan het fatshamen. Helemaal niet nodig...

De schrijfstijl is redelijk vlot maar lag me helaas niet. Het was iets te druk en overdreven naar mijn smaak. Ook zaten er veel wat oudere woorden in. Woorden die ik wel begreep maar die ik nooit zou gebruiken. Ik voelde niet helemaal de aansluiting. Wat ik wél leuk vond waren de Zuid-Afrikaanse woorden die in het verhaal waren verweven. Een woordverklaring lijst was wel leuk en handig geweest. Nu moest ik veel op internet opzoeken.

En ten slotte de omslag. Prachtig! Heel toepasselijk bij de setting. Echt een omslag die de aandacht trekt.

Conclusie

Het idee voor het verhaal was leuk. De uitwerking had alleen veel beter gekund. Heel jammer. De homofobe, xenofobe, racistische en de fatshamende opmerkingen zorgden voor een vervelende sfeer. Dingen hadden beter uitgewerkt en uitgediept moeten worden, dan had dit verhaal best iets kunnen worden. Helaas is dit niet gebeurd. Ik raad je dit boek dan ook niet aan!

* Van dit boek heb ik een recensie exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.