Zoals jullie misschien nog wel weten was ik erg enthousiast over het boek 'stiefzus' van Jennifer Donnelly. Toen der tijd wist ik al dat er een tweede boek kwam, dit keer een hervertelling van het sprookje sneeuwwitje. Nu is het dan eindelijk zo ver! Vond ik dit boek net zo leuk als stiefzus? 

Het verhaal

Vergif is een weergaloze hervertelling van Sneeuwwitje. Bestsellerauteur Jennifer Donnelly geeft een nieuwe draai aan het beroemde sprookje in dit fantasyverhaal met een flinke dosis female empowerment. Voor jongeren vanaf 13 jaar en liefhebbers van youngadultboeken.

De knappe Sophie, met rode lippen en een huid zo wit als sneeuw, staat op het punt de troon over te nemen. Haar stiefmoeder heeft echter andere plannen. Volgens haar is Sophie te lief en te aardig om te regeren, en Sophie gelooft haar.

Wanneer een jager de opdracht krijgt om Sophie te vermoorden, ontdekt ze een ongekend vuur in zichzelf. Met de hulp van zeven mysterieuze vreemden besluit Sophie terug te winnen wat haar toebehoort.

Mijn leeservaring

Vergif is geen vervolg op stiefzus maar ik raad je aan om eerst stiefzus te lezen. Dit is niet verplicht, je snapt alles helemaal als je het nog niet hebt gelezen. Maar ik genoot van de herkenning. Bepaalde elementen die overeenkwamen, de verhaalstructuur. Lees hier wat ik van Stiefzus vond.

Sneeuwwitje kennen we natuurlijk allemaal. De Disney versie in ieder geval. Maar velen zullen het Grimm sprookje ook kennen. En wauw wat was het leuk om alle grote elementen terug te zien in dit verhaal maar niet te weten hoe het verder zou gaan. Donnelly heeft er compleet haar eigen draai aan gegeven.  De spiegel, de stiefmoeder, de jager, de zeven kleine mensen, de appel, de schijndood, de glazen kist. Ze komen allemaal terug in dit verhaal, maar soms pakte het totaal anders uit en dat beviel me wel! 

Tijdens Sophie's queeste ontmoet ze een aantal mensen. De mensen vormen haar, maken haar bewust van de problemen in haar koninkrijk, geven advies, en helpen haar om veilig bij haar bestemming te komen. Arno (mijn favoriete personage) is een van die mensen. Hij had zo veel diepgang, zo veel lagen. En bij elke laag die werd afgepeld kreeg ik meer respect voor hem. Daarnaast was zijn advies on point en vond ik het fijn dat hij Sophie de ruimte gaf om zelf dingen uit te vogelen. Hij was eigenlijk een soort cheerleader met wijze lessen en een hart van goud. 

Normaal heb ik de voorkeur voor het ik-perspectief, maar bij dit verhaal vond ik een alwetend verteller goed passen en voegde het echt  iets toe. Het was duidelijk te merken dat de verteller dingen wist wat de lezer nog niet wist, en dat zorgde ervoor dat ik door wilde lezen. Ik wilde die ene opmerking ook snappen! Ook viel het me op dat hoofdstukken niet op een nieuwe pagina begonnen maar het gelijk verderging. De hoofdstukbanners zijn gebroken glasscherven en daardoor waren de hoofdstukken wel duidelijk aangegeven. Het tempo zat er goed in en het bleef spannend en interessant. Het einde was naar mijn smaak wat zoetsappig maar dat is een smaakkwestie.

Het was mooi om Sophie te zien groeien. Wanneer ze eindelijk beseft dat ze niet hulpeloos of machteloos is. Dat ze geen prins nodig heeft. Ze heeft altijd geloofd wat anderen over haar zeiden, maar nu is het tijd dat ze naar het onderdrukte stemmetje in haar hoofd gaat luisteren. Dat ze in zichzelf begint te geloven. Vertrouwen op haar hart, haar hoofd. Dat ze haar eigen keuzes gaat maken. Vriendelijkheid is geen negatieve eigenschap, opkomen voor wat juist is ook niet. Angst is je grootste vijand, angst om teleur te stellen, angst om te falen, angst om niet goed genoeg te zijn. Sophie leert om haar angsten te confronteren en zich niet langer te verstoppen.

Als je stiefzus hebt gelezen weet je misschien nog wel dat lot en fortuin als personage op papier stonden. Een leuk element vond ik dat. En ik wil verder niks verklappen, maar in dit verhaal is ook een personificatie van een begrip/emotie en I lOVE IT!

Jennifer Donnelly heeft weer een mooie boodschap in dit boek verwerkt. Meer dan één zelfs. Maar de belangrijkste draaide toch wel om zelfvertrouwen. Deze quote vat het mooi samen:

"Niet de vergiftige appel wordt onze dood. Niet de gifmengers zijn onze moordenaars. Wij zijn het. Wijzelf. Wij luisteren naar de slangen. Wij laten de schorpioenen dichterbij komen. Wij geloven het gesis, het gefluister, de woorden die ons vertellen wat we allemaal niet zijn en nooit zullen worden. Wij nemen de glanzende rode appel aan die de koningin ons voorhoudt en nemen er pardoes een hap van. Gif kan uit het lichaam gezogen worden, maar giftige woorden nestelen zich diep in ons hart, waar geen antigif ze kan bereiken."

Conclusie

Vergif is een feministisch sprookje gebaseerd op sneeuwwitje. Maar vergis je niet, dit loopt compleet anders dan je zou denken! Tijdens haar queeste leert Sophie wijze lessen over liefde en zelfvertrouwen. Over angst, armoede, honger. Over vriendschap. Het was mooi om haar als persoon te zien groeien en te beseffen dat ze geen prins nodig heeft om zich te redden. De alwetende verteller zorgde er voor dat ik alsmaar door wilde blijven lezen en het tempo zat er lekker in. Het einde had van mij iets meer pit kunnen gebruiken maar desondanks heb ik extreem genoten en kan ik je dit boek van harte aanraden!

* Van dit boek heb ik een recensie exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.