Vertaald door Emiel de Wind, Illustraties van Linde Faas

Het verhaal

Moderne klassieker: De geheime tuin meets Frozen.

Ze stond in een tuin. Een tuin van ijs. Elke boom, elk blaadje, elke steen, elk grassprietje was glinsterend wit. Jess deed haar ogen dicht en daarna weer open. De tuin was er nog steeds. Hij bestond echt. Ze besefte dat ze haar adem inhield, alsof ze bang was om een betovering te verbreken.

Jess is allergisch voor zonlicht. Wanneer ze naar buiten gaat, verbrandt ze meteen. Ze voelt zich eenzaam en geïsoleerd. Op een nacht gaat ze stiekem naar buiten. Ze ontdekt een mysterieuze, schitterende tuin, een plek waar ze eindelijk vrij kan zijn. Maar ze is er niet alleen… Wat wacht daar, wat fluistert daar in die onwerkelijke wereld van ijs?

Mijn leeservaring

Het eerste wat me opviel toen ik dit boek begon te lezen was het prachtige binnenwerk. Het schudblad is bedrukt met allemaal sneeuwvlokken en ook bij elk nieuw hoofdstuk staat een unieke sneeuwvlok. Het zag er allemaal heel mooi uit! Naast de sneeuwvlokken zitten er helaas geen illustraties in.

De ijstuin is in de derde persoon geschreven. Ik had vooraf gehoopt op eerste persoon, om nog meer in het hoofd van Jess te kunnen kruipen. Maar het was tijdens het gelukkig niet erg om vanuit de derde persoon te lezen. Het hielp het verhaal juist!

Verhalen

Jess is gek op verhalen schrijven. Alleen mag niemand die verhalen lezen. Pas als ze haar verhalenbundel af heeft mogen mensen het lezen. Maar als ze tijdens een van haar ziekenhuiscontroles een jongen in coma ziet breekt ze haar eigen regel. Hij ziet er zo ziek en alleen uit dat ze besluit hem een verhaal te vertellen. Als ze thuis komt schrijft ze zelfs speciaal een verhaal voor hem die ze de volgende keer meeneemt.

Door haar ziekte kan Jess niet normaal naar school. Ze heeft eigenlijk geen vrienden. En door middel van haar verhalen sluit ze vriendschap met de jongen in coma. Een beetje een eenzijdige vriendschap, maar hij veroordeelt haar tenminste niet...