Vertaald door Els Brevink

Het verhaal

Zoek het uit, Chloe Brown van Talia Hibbert is een sexy, inclusieve, romantische komedie en het eerste deel van de Zussen Brown-serie.

Chloë is niet de average hoofdpersoon in een romance: ze is chronisch ziek, een computernerd en ze was bijna dood. Die gebeurtenis zet haar aan tot het opstellen van een lijst vol buitenissigheden, zoals dronken worden, motorrijden, betekenisloze lekkere seks hebben én iets slechts doen. Enter Redford Morgan, een klusjesman met tattoos, een motor en de sexappeal van duizend Hollywoodacteurs bij elkaar. Red is ervan overtuigd dat zijn leven totaal niet matcht met dat van de brave Chloë, maar ze blijken meer gemeen te hebben dan ze ooit hadden gedacht.

Mijn leeservaring

Het verhaal begint behoorlijk dramatisch. Chloe heeft bijna een ongeluk. De bestuurder heeft het overleefd en ook Chloe is niet al te erg bezeerd. Het is vooral de schrik die haar te pakken heeft. Toen ik de synopsis las was ik bang dat haar bijna-doodervaring met haar ziekte te maken zou hebben, maar dit was gelukkig niet het geval.

Familie

Als ze na het ongeluk thuiskomt, ploft ze op de grond van uitputting. Zitten is te vermoeiend, op de grond gaan liggen is soms gewoon het beste. Helaas is haar moeder zo'n super bezorgd typetje. Ze kan absoluut niet met Chloe's ziekzijn omgaan en betuttelt en verstikt haar gigantisch. Chloe heeft er genoeg van en besluit dat het tijd is om op zichzelf te gaan wonen.

Haar zussen daarentegen zijn geweldige schatten. Iedereen verdient lieve familie die naar je omziet (op slechte dagen). Iemand die eten kookt en in bakjes in de koelkast zet zodat je op slechte dagen makkelijk een maaltijd kan opwarmen. Iemand die bij je thuis blijft als je gaat douchen — wij spoonies gaan nog wel eens onderuit in de douche; flauwvallen, in elkaar zakken van de pijn of gewoon omvallen door slecht evenwicht. Daarom is het fijn als er iemand in huis is. Dit voelt een stuk veiliger. Mocht er iets gebeuren dan is er hulp dichtbij. 

Chloe's personage

Chloe is een zwart, dik hoofdpersoon met pit. Ik heb enorm gelachen om haar zelfspot en grumpy attitude. Ze draagt graag rokjes, is obsessed met vestjes met knopen (maar wel nepknopen want knoopjes vastmaken is erg moeilijk door pijn en stijfheid) en gek op dieren. Ze woont sinds kort op zichzelf en geniet van de vrijheid. Haar relatie met Red vond ik heerlijk. Ze mochten elkaar totaal niet maar groeiden langzaam naar elkaar toe. Mijn favoriete onderdeel van hun verhaal waren denk ik de e-mails. Op één dag schrijven ze de hele tijd mailtjes heen en weer en er zat zo veel humor in! (De Britse humor ging soms wel een beetje verloren in de vertaling, maar ja, daar is weinig aan te doen). Ook was het qua vormgeving leuk geweest als de mailtjes er ook echt als mailtjes uit hadden gezien. Nu was het alleen in een iets ander lettertype.

Fibromyalgie

Net als Chloe, heb ik fibromyalgie, en ik heb zo ontzettend veel herkenning in dit boek gevonden. Ik voel me gevalideerd. De fibromyalgie representatie in dit boek is ZO GOED! Nog veel beter dan ik had verwacht, en ik had hoge verwachtingen! Ik heb super veel notities gemaakt en zou uren over dit boek kunnen praten (deze blogpost is ook een stuk langer geworden dan mijn bedoeling was, oeps...) maar zal me beperken tot een paar punten waarin ik me in Chloe herkende. 

Een van de grootste symptomen van Fibromyalgie is chronische pijn. En de manier waarop Chloe's pijn werd weergegeven was zo accuraat. Het fluctueert. De ene dag is de andere niet. Het ene uur kan al compleet verschillen met de voorgaande. Chloe's koppigheid en neiging om zichzelf te pushen om zich te bewijzen naar anderen toe, waren ook heel herkenbaar. Maar wat nog het meest binnenkwam was de pijn om verlaten te worden door de mensen om wie je geeft, de angst dat elk nieuw persoon in je leven je ook de rug toe zal keren.

Hulp vragen is moeilijk

Spoonies vinden het over het algemeen erg moeilijk om hulp te vragen. Dit komt door een aantal dingen:

• Mensen geloven niet dat we iets niet zouden kunnen / iets (te) veel energie kost / veel pijn oplevert
• We zijn bang om anderen tot last te zijn
• Mensen vinden na een paar keer helpen dat we het zelf wel weer moeten kunnen (chronisch betekent dat het niet weggaat... Dus we kunnen heus niet na twee week ineens weer zelf die taak doen!)
• Mensen schrikken van hoe ziek we zijn en verbreken vervolgens alle contact. Hele goeie vrienden die ineens niet meer op berichtjes reageren. Die je ontlopen als ze je in de winkel tegenkomen. Je compleet negeren, alsof je niet al die jaren goeie vrienden bent geweest. En dat doet zo ontzettend pijn... Uit zelfbescherming vragen we daarom bijna nooit om hulp.

Red besefte dat Chloe niet om hulp durfde/wilde vragen terwijl ze die eigenlijk wel kon gebruiken. Daarom bood hij zijn hulp aan. Zonder verwachtingen of bijkomende bedoelingen. Hij geeft om haar dus wil haar helpen. Dat is nieuw voor Chloe, dat mensen haar geloven en voor haar willen zorgen.  Ze is geschokt dat iemand haar zou willen helpen die dat niet verplicht is door een bloedband.

Red's reis

Red ziet er dan misschien super stoer uit met zijn lange haar, tatoeages en leren jack. Maar hij is een complete lieverd. Een cinnamon roll. Het brak dan ook mijn hart toen ik las uit wat voor relatie hij kwam. Hij is namelijk mentaal mishandeld door zijn ex, Pippa. Gelukkig heeft hij uiteindelijk gebroken met die manipulatieve vrouw, maar niet voordat ze flink wat blijvende schade kon aanrichten.

Het was mooi om te lezen hoe er stukjes van zijn persoon weer op hun plek vielen. Hoe hij aan het helen was. Niet omdat Chloe hem aan het "fixen" was, maar omdat hij zich open durfde stellen, Chloe begon te geloven en nog belangrijker weer een klein beetje in zichzelf begon te geloven. Ook gaat hij later in het boek in therapie om aan zichzelf te werken en zijn mentale staat te verbeteren. 

Geïnternaliseerd validisme

Wat ik vooral zo fantastisch vond was hoe hij met Chloe en haar fibromyalgie omging. In het begin had hij nog een beetje validistische denkbeelden en vond hij het zielig. Chloe zei dat ze niet zielig was en hij haar gewoon moest behandelen. Hij luisterde. Hij moest intern nog wel de knop omzetten, dit is een proces waar iedereen door moet, maar extern paste hij zijn gedrag, gezichtsuitdrukking en taalgebruik wel gelijk aan. Hij accepteerde de boodschap en ging er aan werken, hij wilde beter doen en Chloe goed behandelen. Later zag hij in dat ze inderdaad totaal niet zielig was. Hieronder een stukje waarin je ziet hoe Red zijn validistische denkbeelden herkent en aanpast.