Het verhaal

Dexter is de pony van Jasmijn, of tenminste, hij wás de pony van Jasmijn. Ze kunnen samen geen prijzen winnen en dus krijgt Jasmijn een betere pony. Dexter wordt verkocht. Het is al de vierde keer dat dit gebeurt, hoe lief hij ook is en hoe goed hij ook zijn best doet. Inmiddels is hij achttien. Wie wil hem nu nog hebben? Dexter hoopt dat Daantje hem zal kopen, want met haar voelt hij een speciale band. Maar is dit wel voor altijd? Of zal zij ook genoeg van hem krijgen?

Mijn leeservaring

Ik had de boeken van de manege zonnehoeve wel eens voorbij zien komen maar wist er verder niks van af. Het was dan ook een leuke verrassing om te lezen vanuit het perspectief van een paard. Ik weet zeker dat dit voor kinderen een leuke toevoeging is.

Gehandicapt

Ik koos dit boek natuurlijk voor de disability rep, niet om de paarden. Maar voor alle paardenfans is dit wel een mooie introductie. Een eerste kennismaking met iemand die anders is. Iemand in een rolstoel. Iemand die gehandicapt is.

En wat was ik blij om het woord gehandicapt gewoon op papier te zien staan. Met een positieve betekenis. Het was denk ik de eerste keer dat ik in een Nederlands (kinder)boek het woord gehandicapt zag staan zonder negatieve lading, zonder stigma En dat maakte me zó blij. Zo hoort het! Velen kunnen daarin een voorbeeld nemen aan Gertrud Jetten.

Ambulante rolstoelgebruiker

Dexter wordt gekocht door het gezin van Daantje. Daantje kan niet zo goed lopen. Soms gebruikt ze krukken, soms de rolstoel. Een handicap kan heel wisselend zijn. Variëren in ernst, per dag of soms per uur. Daarom zijn er soms ook verschillende hulpmiddelen nodig. En vergeet niet: dat iemand in een rolstoel zit betekent niet dat ze dus niet kunnen lopen. 80% van de rolstoelgebruikers kan (in variërende mate) staan of lopen. Gelukkig was dat allemaal heel vanzelfsprekend in het boek en werd er niet raar of stom over gedaan.

Ik ben echt blij verrast over hoe goed en correct de representatie was!

Oprecht een leuk verhaal

Naast mijn focus op de representatie wil ik het ook nog even over het verhaal zelf hebben. Ik had er niet heel veel van verwacht als ik eerlijk ben, ik weet ook niet waarom. Slaat helemaal nergens op natuurlijk. Maar het verhaal heeft me warempel ontroerd. Het was lief om te zien hoe hecht de paarden met elkaar waren, een echte found family. Daarnaast speelden vriendschap, zelfvertrouwen en eigenwaarde een grote rol in het verhaal en daarmee werd een mooie les getoond.

De liefste pony is het vijftiende deel in de serie en is net als de andere boeken weer prachtig geïllustreerd door Ina Hallemans. Op de schutbladen zijn alle paarden te zien en in het boek staan geregeld illustraties in kleur die het verhaal ondersteunen. Met korte zinnen en een prettige opmaak leest dit boek als een trein en is het zeer geschikt voor jonge lezers om zelfstandig van te genieten.

Conclusie

Een vlot geschreven paardenverhaal voor jonge lezers vanaf 7 jaar. Met het perspectief vanuit een paard was de leeservaring anders dan verwacht, maar niet op een verkeerde manier. De rolstoelrepresentatie was absoluut uitstekend, daar kunnen andere auteurs en vertalers nog een puntje aan zuigen! En met de focus op vriendschap en eigenwaarde krijgt de lezer een belangrijke les mee. Al met al een leuk boek met goede boodschap. Ik raad hem je van harte aan, ook als je niet van paarden houdt!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.