Een eerlijke waarschuwing vooraf, historische fictie is niet mijn gebruikelijke genre. Ik heb het nooit echt leuk gevonden... Toch wilde ik dit boek graag lezen om de disability representatie te checken. Ik heb me door het boek heen geworsteld en vandaag deel ik mijn eerlijke mening.

Content warning: huiselijk geweld, homofobie/bi-fobie, racisme, validisme

Het verhaal

‘Ik zie er zo goed uit. Niemand kan van me afblijven.’

Al bij de geboorte was het duidelijk wat Henry ‘Monty’ Montague moest worden: een echte gentleman en een waardig erfgenaam voor de titel van zijn vader. Maar hoe hard Lord Montague ook probeert, het lukt hem niet om zijn zoon met zijn verwerpelijke passies in het gareel te houden. Monty houdt van gokken, drank en seks.

Als Monty en zijn beste vriend Percy vertrekken op hun grand tour door Europa, zoals gebruikelijk is voor alle jongemannen uit de Britse elite, weet hij dat dit de laatste maanden zijn van zijn vrije hedonistische leven. Maar als de reis door Monty’s roekeloze gedrag verandert in een schrijnende klopjacht, begint hij alles wat hij weet in twijfel te trekken.

Mijn leeservaring

Het duurde erg lang voordat ik echt in het verhaal zat. Misschien lag het gewoon aan het genre, misschien komt het boek gewoon traag op gang. Ik weet het niet. Ik hoopte in het verhaal gezogen te worden, dat gebeurde helaas maar niet. Pas op pagina 322 kwam ik écht in het verhaal en kon ik het boek niet meer wegleggen.

Het hielp ook niet mee dat ik Monty geen leuk personage vond. Zo egocentrisch... Dat nam voor mij wel wat van de lol weg. Gelukkig vond ik Percy en Felicity wel leuk!

Felicity is badass en wil dokter worden. Love that for her. Geen ja-knikkende huisvrouw maar iemand die anderen helpt. In die tijd was het zo ongeveer ondenkbaar dat een vrouw geneeskunde zou studeren. Maar dat is wel haar plan. Go girl!

Het meest benieuwd was ik naar Percy. Hij heeft namelijk epilepsie. Dat is dan ook de reden dat ik dit boek heb opgepakt. Ik was heel benieuwd naar de representatie algemeen maar ook hoe het was in historisch verband. (Als er geen disability representatie in dit boek had gezeten had ik hem hoogstwaarschijnlijk niet gelezen vanwege de tijd waarin het zich afspeelt.)

Vroeger dacht men dat epilepsie een geestesziekte was. Of nog erger, dat iemand bezeten was! Klinkt bizar, maar de wetenschap was toen nog niet zo ver natuurlijk. Ik heb het nagezocht en het klopt echt dat men vroeger zo dacht. Helaas werden er daardoor vele onschuldige mensen gemarteld en op geëxperimenteerd. Proberen een demon uit te drijven... (Het kan er trouwens wel heftig uit zien als iemand een epileptische aanval heeft. In het boek komen ook een aantal aanvallen voor, maar deze worden niet super gedetailleerd beschreven dus geen zorgen.) 

Percy heeft al van jongs af aan aanvallen. Maar dit is voor de wereld verborgen gehouden. Zijn oom en tante schamen zich om iemand als Percy in huis te hebben. Hij is ziek, geen 'sterke gezonde erfgenaam'. Veel van het personeel durft hem niet te helpen als hij ziek is en/of moet bijkomen van een heftige aanval, bang om besmet te worden (epilepsie is niet besmettelijk!!). Bang voor de demon in hem (die er dus niet is!). Zijn aanvallen escaleren en er is geen personeel meer over dat het aandurft bij hem in de buurt te komen. Zijn oom en tante gaan het al helemáál niet zelf doen. Dus wordt besloten hem naar een gesticht te sturen. Diep triest natuurlijk, en compleet overbodig. 

"Wat wil je dat ik zeg? Ja, ik ben ziek. Ik heb epilepsie, dat is mijn lot. Het is niet gemakkelijk en het is ook niet erg prettig, maar hiermee heb ik nou eenmaal te leven. Dit ben ik, en ik vind niet dat ik krankzinnig ben. Ik vind niet dat ik ergens moet worden opgesloten en ik vind niet dat mijn leven pas de moeite waard is als ik ervan genezen ben. Maar daar lijkt niemand het mee eens te zijn, en ik hoopte dat jij anders zou zijn, maar kennelijk denk jij er precies zo over als mijn familie, en de artsen en iedereen."

Monty wil dat Percy iets inneemt om te genezen. Percy vraagt zich af waarom. Zodat hij geen last meer is tot Monty? Hij kan namelijk totáál niet omgaan met Percy's ziekzijn. Monty beseft niet dat Percy altijd al ziek was en ze eerder ook gewoon met elkaar om konden gaan. Percy wordt keer op keer gekwetst door de mensen om hem heen. Hij hoopte dat het met Monty anders zou zijn. Maar hij is al net zo erg, misschien zelfs erger. De twee krijgen dan ook fikse ruzie...

Ik vind Monty een arrogante, egoïstische snob. Zijn houding tegenover Percy's ziekzijn werkte daarin niet bepaald in zijn voordeel... Percy verdient beter.

De representatie over het algemeen was goed. Wat het voor mij toch nog een soort van leuk boek maakte was hoe nuchter Percy was over zijn epilepsie. Het was een deel van zijn leven, het was lastig, maar het hoorde bij hem. Zijn gezondheid bepaalt niet zijn waarde. En dat is een mooie boodschap.

Conclusie

Een prima boek, maar totaal niet mijn smaak. De epilepsie representatie was prima, het was vooral de boodschap die me aansprak: Je gezondheid zegt niks over je waarde! Het duurde lang voor ik in het verhaal zat en ik kon het hoofdpersonage niet uitstaan, maar als historische fictie een genre is dat je aanspreekt zal je dit vast een leuk boek vinden!

Disclaimer: Dit boek werd verkocht en geadverteerd als een gay historische romance waarbij Monty zich als biseksueel identificeerde. Later heeft de auteur dit ontkent en legde ze het bij de lezers om in te vullen wat zijn seksualiteit zou zijn. Erg jammer, dit is bi-erasure. Prima als iemand zich identificeert met Monty en die persoon niet bi is. Maar ontneem Monty zijn label niet. Biseksuele mensen verdienen representatie!! Verder heeft de auteur meer gekkigheden uitgespookt, google het even als je meer wil weten.

* Van dit boek heb ik een recensie exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.