Recensie: Een vloek zo eenzaam - Brigid Kemmerer

Vertaald door Merel Leene

Het verhaal

‘Er zit bloed onder mijn nagels. Ik vraag me af hoeveel mensen ik deze keer vermoord heb.’

Prins Rhen is vervloekt: hij beleeft de herfst van zijn achttiende levensjaar telkens opnieuw. In het begin maakte hij zich niet veel zorgen want het leek gemakkelijk de vloek op te heffen: deze zou verbroken worden als er een meisje verliefd op hem werd. Maar dat was voordat hij merkte dat hij aan het eind van iedere herfst veranderde in een bloeddorstig monster dat alles en iedereen om zich heen verscheurde, inclusief zijn familie. Na 327 herfsten is hij alle hoop verloren. Totdat de onschuldige Harper Lacy zijn wereld in wordt gezogen.

Mijn leeservaring

Zoals jullie misschien wel weten lees ik de achterflap van een boek wanneer ik het boek ontdek. Maar vlak voordat ik in het boek begin lees ik hem niet opnieuw. Op die manier heb ik zo min mogelijk spoilers en kan ik me echt in het verhaal laten zuigen zonder me af te vragen wanneer gebeurtenis 'XYZ' zal komen. Wat ik me van 'Een vloek zo eenzaam' herinnerde was dat het een hervertelling van Belle en het beest was en dat er een personage met Cerebrale Parese in zat. Nou was ik even bang dat het 'beest' de disability zou hebben. Maar gelukkig was dat niet het geval. Dat zou namelijk zéér problematisch geweest zijn!

 

Leven in de 'echte wereld'

Het boek start in de echte wereld. Harper woont in D.C. (in de sprookjeswereld wordt hiernaar verwezen als Disi) en heeft zo haar problemen. Haar vader zit in de gevangenis en haar moeder is ernstig ziek en ligt op sterven. Om rond te kunnen komen moet Harper's broer Jake ongure klusjes doen. Hij is nogal overbezorgd en beschermend als het om Harper gaat. Ze heeft namelijk Cerebrale Parese en loopt hierdoor wat moeilijker. Maar Harper is een stoere meid die prima voor zichzelf kan zorgen. Ze wordt soms dan ook helemaal gek van zijn bezorgdheid en kleinerende/betuttelende opmerkingen.  

 

Gigantisch onderschat

Wanneer Harper op wacht staat tijdens een van Jake's klussen en ze een meisje ontvoerd ziet worden twijfelt ze geen seconde om haar te helpen. Ik vond het heerlijk hoe vol vuur Harper was en hoe sterk ze was. Ze had er alleen niet op gerekend dat zij in haar plek zou worden meegenomen.  Ook al beland ze in een totaal andere wereld, wordt ze basically opgesloten, ze gaat niet bij de pakken neer zitten. Ze probeert meerdere malen te ontsnappen en eist antwoorden. Wanneer ze prins Rhen ontmoet deinst ze niet terug maar zegt ze hem waar het op staat. Wauw wat hou ik van haar karakter. Rhen en zijn lijfwacht Grey onderschatten Harper gigantisch. Een meisje dat mank loopt kan nooit veel in haar mars hebben toch? Ze komen er al snel achter dat Harper super badass is. Ze is stoer, heeft lef, staat op tegen onrecht, is vurig en zegt waar het op staat. Vooral Rhen is erg bevooroordeeld en heeft er moeite mee om langs een handicap te kijken. 

"Zodra hij buiten gehoorafstand is, zegt Rhen: 'Commandant, die man mist een arm.' 'Ik heb het gezien (…) Als hij zijn arm is kwijtgeraakt bij de verdediging van de stad, heeft hij misschien informatie over x leger.'

'Ik betwijfel of hem dat geschikt maakt om als jouw luitenant te fungeren.' 'U vroeg me om een aanvaardbare groep wachters samen te stellen...' 'Ja. Aanvaardbaar. Als hij door die ontbrekende arm niet meer in het leger kon dienen, houdt hem dat zeker uit de koninklijke lijfwacht.' 'Hij is ervaren.' Grey is even stil. 'Dat vind ik belangrijk. Ik wil hem graag de gelegenheid geven om het te proberen.' 

'Neem hem aan,' zeg ik (…) Ik slik, maar weiger mijn ogen af te wenden. 'Of neem hem op zijn minst op proef. Het kan me niks schelen dat hij maar één arm heeft. Ik vertrouw op Greys oordeel (…) 'Als jij denkt dat x geschikt is, moet je hem een test laten doen. Als hij slaagt, neem je hem aan. Dat is mijn bevel, commandant.' Ik draai me om en loop de marmeren treetjes op en het kasteel in."

Disability niet het hoofdonderwerp

Wat ik zo fijn vond was dat dit boek niet over Harper's Cerebrale Parese gaat. Ja, ze is stijf, heeft minder goed evenwicht, heeft pijn en kan nooit volledig op haar lijf vertrouwen. Maar het ging om het avontuur. Toevallig heeft het hoofdpersonage een disability. En zo zou het moeten zijn. Gewone mensen, mooie verhalen en natuurlijk aanvoelende representatie. Het voelde niet geforceerd en het was niet het hoofdonderwerp. 

Harper heeft een ijzeren wil en is zelfstandig. Ze is feministisch, staat voor gelijkheid en staat op voor de mensen die dat zelf niet kunnen. Rhen kan nog een hoop van haar opsteken. Hij is namelijk enorm egoïstisch, onzeker en verwaand. Hij denkt het allemaal te weten en wil geen advies of hulp van een onbekend en opstandig meisje. Het was dan ook heel mooi om Rhen te zien groeien. Ook de relatie tussen de twee personages vond ik heerlijk. Beide zijn ze koppig en overtuigd van hun eigen gelijk. Het gaat dan ook redelijk stroef en elkaar vertrouwen is moeilijk. Maar het tempo waarin alles ontwikkelde voelde precies goed.

 

Geschikt voor een Fantasy Noob

De wereld vond ik erg toegankelijk, het is een fantasy verhaal maar ik kon er makkelijk inkomen. Geen ingewikkeld magiesysteem of onmogelijk uit te spreken plaatsnamen. De schrijfstijl was prettig, het las vlot en ik moest heel erg aan Marissa Meyer denken. Het was een beetje dezelfde stijl en ik werd net zo in het verhaal gezogen als bij haar. Maar hé, misschien kwam dat ook gewoon door het sprookjes element. De draai die er hier aan belle en het beest vond ik erg leuk. Er waren overeenkomsten maar toch was het heel anders. Ook was er een goeie balans tussen actie, dialoog, romantiek en humor. Ik ben helemaal gehecht aan de personages geraakt en ik ben heel benieuwd hoe het verhaal verder gaat. In deel twee staat Rhens lijfwacht en vriend Grey namelijk in de spotlight.

 

Disability is geen gebrek

Dan nog één dingetje over Harper. In het hele verhaal werd benadrukt dat haar CP geen last is. Het is geen 'gebrek'. Harper heeft haar ziekte geaccepteerd. Is happy met haar lijf. Is gelukkig (voor zover dat kan met een vader in de gevangenis en een moeder die op sterven ligt) en zou niks aan zichzelf veranderen. Wanneer de heks Lilith aanbied om 'een eind te maken aan de kwelling van dat gebrekkige lichaam' slaat ze dat aanbod vol zelfvertrouwen af. Haar lijf is niet gebrekkig! Ze is blij met wie ze is en hoe ze is. Deze boodschap is zó krachtig en ik ben dankbaar dat Brigid Kemmerer Harper heeft neergezet als een krachtige meid met pit. Iemand die krachtig is, niet ondanks, niet dankzij maar gewoon mét haar handicap.

 

Conclusie

Een magisch sprookje met geweldige disability representatie. Met een vlotte en levendige schrijfstijl kon ik dit boek niet wegleggen. Ik heb de personages in mijn hart gesloten. Ze zijn gegroeid en hebben veel geleerd. Ook al is het een hervertelling van Belle en het beest, Kemmerer heeft dit verhaal eigen gemaakt. Ik kan niet wachten om verder te lezen in deze serie!

 

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Maak jouw eigen website met JouwWeb