De veertienjarige Eef heeft één grote passie en dat is dansen. Wanneer ze met haar ouders en broertje naar een nieuwe stad verhuist, kan ze eindelijk gaan dansen bij haar favoriete dansschool DUYD (Dance Until You Drop). Het schooljaar begint meteen goed: ze maakt nieuwe vriendinnen en wordt verliefd op Tim. En hij gelukkig op haar!

Maar dan voelt ze ineens overal vage pijntjes. Ze komen en gaan op de raarste momenten. Na veel onderzoeken blijkt dat Eef jeugdreuma heeft. Haar leven staat op zijn kop. Kan ze nog wel dansen? En wat moet Tim met een kreupele?

Marlies Allewijn is auteur en freelance (tv-)programmamaker. Sinds haar twaalfde heeft ze reuma. Als beginnend puber vond ze het heel erg lastig om reuma te hebben, want hoe ga je daarmee om? Ze vond die vraag een verhaal waard en daarom schreef ze dit boek.

Mijn leeservaring

Wauw. Het is duidelijk merkbaar dat Marlies Allewijn zelf ook reuma heeft want dit verhaal is super realistisch! Als iemand met gewrichtsklachten herkende ook ik veel dingen in het verhaal. En met mij vele anderen.

Medical gaslighting

Eef is 14 en net verhuisd. Ze komt op een nieuwe plek en heeft haar vriendinnen achter zich moeten laten. Gelukkig maakt ze al snel nieuwe vriendinnen en vind ze een plekje in de groep. Ze krijgt zelfs een vriendje en ze traint zes uur in de week bij haar favoriete dansschool. Eef is gek op dansen. Als de pijnklachten beginnen gaat ze eerst uit van de normale dingen. Spierpijn of iets verrekt. Maar al snel merkt ze dat het niet normaal is. De pijn en stijfheid worden heviger. Ze kaart het aan bij haar ouders maar die geloven haar niet. Eef is nogal een dramaqueen en ze denken dat de pijn wel een beetje meevalt.

Als de pijnen vaker komen raken ook haar ouders ongerust. Toch maar eens langs de dokter. Maar ook de dokter wijdt de pijn aan het dansen. Of andere onbenulligheden zoals schrijfkramp. Eef voelt zich niet serieus genomen. En dat gevoel zullen vele chronisch zieken herkennen. Artsen die je klachten afzwakken of je niet geloven. Als ze dan eindelijk wordt doorverwezen naar de reumatoloog kan ze haar oren niet geloven. Reuma?!! Dat is toch iets voor oude mensen? Maar reuma komt ook bij kinderen voor!

Verwerking

Na de diagnose van jeugdreuma komt Eef in een verwerkingsproces. Ze heeft veel twijfels en raakt onzeker. Zal ze ooit nog kunnen dansen? Zou ze later zelfstandig kunnen wonen? Want op het moment moeten haar ouders haar met bijna alles helpen. Opstaan. Wassen. Aankleden. Brood smeren etc. En dan krijgt ze ook nog medicijnen. "Kotspillen" noemt ze het. Want ze raakt heel misselijk van de medicijnen. Een vervelende en veelvoorkomende bijwerking.

Wat ik heel mooi vond was dat er ruimte was voor de familie. In het verhaal word aangekaart hoe zwaar het voor het gezin kan zijn als een gezinslid chronisch ziek is. Mantelzorger zijn is niet niks en ik vond het fijn dat hier aandacht voor was!

Vriendschappen en relaties

Door de reuma kan Eef weinig of niet naar school. Haar vriendinnen brengen haar huiswerk en ze probeert het allemaal bij te benen. Toch bestaat het grootste deel van de dag uit liggen op de bank. Zo. Veel. Pijn. En dat brengt schuldgevoel met zich mee. Ze zou graag van alles ondernemen met haar vriendje. Maar ze kan alleen op de bank liggen. Ze is dan ook doodsbang dat hij het met haar uit zal maken.

Ziek zijn is lastig als je een relatie hebt. En er zullen vele mensen zijn die dat niet aan kunnen. Maar een relatie hebben als je chronisch ziek bent is echt niet onmogelijk! De juiste persoon voor jou zal van je houden ook al ben je ziek.