Vertaald door Elsbeth Witt

Het verhaal

Liz is een goochelaar die antwoorden nodig heeft. Haar vader wordt nog steeds vermist, en topillusionist de Grote Vos lijkt hem niet te willen vinden, ondanks zijn beloften. Liz is vastbesloten om haar vader en zijn meest mysterieuze goocheltruc te vinden, maar daarvoor moet ze wel een onmogelijke diamantroof plegen.

Mijn leeservaring

Eerder besprak ik het eerste deel in deze serie; De grote vossenjacht. Benieuwd wat ik daar van vond? Je leest het hier.

Maar ik kan je wel vertellen dat ik ontzettend enthousiast was en ben, mijn enthousiasme was blijkbaar zo aanstekelijk dat ze een quote uit mijn recensie op de achterkant van De grote vossenbuit hebben gezet. Wat een eer. Super bedankt uitgeverij de Fontein! Was dit tweede deel net zo goed als De grote Vossenjacht? Ja, ik vind van wel. De disability representatie was weer uitstekend, het avontuur aanwezig, het was spannend en ik moest echt goed opletten. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik dit boek ook had verslonden als ik een jaar of tien was. 

Goochelen is magisch?

Wat ik zo leuk vind aan deze boekenserie is dat het magisch voelt zonder magie te bevatten. Het gaat hier niet om heksen of tovenaars, maar om slimme kinderen die goed opletten en nadenken. Het gaat om verbanden zien, oorzaak en gevolg, mensen kunnen inschatten en proberen te zien wat er niet is. Goochelen is een creatieve bezigheid waar meer bij komt kijken dan je zou denken. Het is niet alleen een kwestie van oefenen en snelheid, maar je moet ook echt een stukje mensenkennis hebben en weten hoe je mensen om de tuin leidt. 

Onderschat me niet

Liz heeft een beenprothese. En ze redt zich prima. In De grote vossenjacht werd Liz al mega onderschat, zowel door kinderen als volwassenen. Dat is in dit boek niet anders. Ze krijgt met allemaal nieuwe mensen te maken (maar we zien ook een paar oude bekenden!) Mensen die (nog) niet weten hoe zelfstandig en zelfredzaam Liz is. Het laat goed zien hoeveel mensen eigenlijk validistische denkbeelden hebben zonder dat ze er bij stil staan. Je zou niet iemand hoeven leren kennen om in te zien dat die persoon niet zielig of hulpeloos is!

Zo ontmoeten we bijvoorbeeld Gemma, zij moet er voor zorgen dat Liz en Charlie op de juiste plek op het juiste moment zijn. Ze is een soort van personal assistent alleen is ze mega chagrijnig en onderschat ze Liz vooral in het begin enorm en is ze best wel bot met wat ze zegt. 

Soms kan ze het in haar voordeel gebruiken, dat mensen haar onderschatten. En ze maakt er niet een probleem van wanneer het gebeurt. Maar ik was heel blij dat dit soort opmerkingen in het verhaal zaten. Dit is namelijk de realiteit voor veel mensen met een handicap. Ik hoop dat boeken als deze helpen om mensen te leren dat wij ook van alles kunnen. Het gaat misschien wat langzamer (zoals Liz die moet traplopen) maar we komen er wel. Geef ons die tijd, gun ons die zelfstandigheid. Als we hulp nodig hebben, vragen we er wel om! Gelukkig is Charlie heel geduldig en respectvol, hij wacht altijd rustig tot Liz ook klaar is met traplopen, of laat haar voor gaan zodat zij het tempo kan bepalen. Hij zet geen druk, wordt niet chagrijnig. Hij heeft haar geaccepteerd en dat is fijn. Ik hoop dat kinderen een voorbeeld nemen aan Charlie.

Handicap-humor

Ik hou er van als mensen grapjes over hun handicap maken. Een ander mag geen grappen maken over iemands handicap of ziekte, maar als de persoon het zelf doet is het oké, en daar mag je ook best om lachen. De grote Vossenbuit laat dit goed zien.