Recensie: Het geheim van de hulphond - Annemarie Jongbloed

Omslag door Saskia Halfmouw. Met illustraties van ivan & ilia

Het verhaal

Sofie is dol op Bo. De blindengeleidehond van haar vader is de allerliefste labrador van de wereld.

Maar dan gaat papa met de taxi naar zijn werk. Hij heeft Bo niet meer nodig. Ze moet weg.

Dat mag niet gebeuren, beslist Sofie. Bo moet blijven!

Ze besluit Bo te verstoppen. Dat is de beste oplossing. Toch?

 

Mijn leeservaring

Achter in het boek verteld de auteur Annemarie Jongbloed dat dit verhaal voor een groot deel echt is gebeurd. Haar kinderen en hun vader zijn de inspiratie voor het gezin in dit verhaal geweest. Ook bij hen thuis is een poos een hulphond geweest die uiteindelijk weg moest. Ik vond dit verhaal al ontzettend fijn, maar wetende dat de auteur er zelf ook ervaring mee heeft maakt dit verhaal des te bijzonderder en belangrijker!

 

Helaas wordt dit boek niet meer gedrukt maar hij is wel beschikbaar als e-book en via de online bibliotheek ook te leen als e-book. Daar heb ik dit boek ook gevonden en gelezen.

 

Slechtziend en slechthorend

Sofie houdt haar spreekbeurt over Bo, de hulphond van haar vader. Haar vader is slechtziend en slechthorend. Bo helpt hem bij het lopen, en voor zijn slechte gehoor draagt hij hoorapparaten (al zijn hoorapparaten tegenwoordig niet meer perse bruinig). De kinderen in de klas hebben heel veel vragen. Zo kom je er als lezer gelijk achter wat de situatie is. Handig gedaan door de auteur! Zo  leer je dat zijn gehoor stabiel blijft en hij dus niet volledig doof zal worden, maar dat zijn zicht wel achteruit zou kunnen gaan waardoor hij misschien volledig blind wordt.

 

Etiquette rondom hulphonden

Als je een hulphond tegenkomt zijn er bepaalde regels waar je je aan moet houden. Dat wordt in dit boek ook heel goed benoemd. Zo mag je een hond niet zomaar aaien. Als een hulphond zijn tuig om heeft betekent dit dat hij aan het werk is. Dan mag je de hond niet afleiden, anders doet hij zijn werk misschien minder goed. En laat hij bijvoorbeeld iemand tegen een lantaarnpaal knallen. (Sowieso is het gewoon fatsoenlijk om iemand eerst te vragen of je een hond mag aaien, maar dat ter zijde). Een hond niet afleiden houdt meer in dan niet aaien. Dat wordt niet in het boek genoemd maar daar wilde ik wel even op in gaan.

  • Geen oogcontact maken met de hond
  • Niet tegen de hond praten
  • Ook geen liefkozende geluidjes naar de hond maken
  • De hond niet achtervolgen
  • De hond niet aanraken

 

Tenzij de hond gealarmeerd op je afkomt en er geen baasje te bekennen is, kun je de hond het beste maar compleet negeren. Ik snap dat het moeilijk is, want ze zien er zo lief uit. En zo vaak zie je een hulphond nou ook weer niet. Maar voor de veiligheid van het baasje is het het beste om de hond volledig te negeren!

 

Luisterboeken

Tijdens de vragenronde vertelt de vader van Sofie dat hij vroeger nog boeken met grote letters kon lezen, maar dat dat nu niet meer lukt. De klas wordt stil. Maar hij zegt dat hij nog steeds kan lezen. Iedereen verward. "Nu lees ik met een koptelefoon op." Iedereen denkt dat hij een grapje maakt, maar nee. Het is echt waar. Ik moest wel even lachen toen werd gezegd dat iemand de boeken voorleest en dat op een CD zet. Ik herinner het me nog goed, luisterboeken lenen van de bibliotheek, een mapje met een stuk of zes tot acht CD's voor één boek. Tegenwoordig kun je gewoon luisterboeken lezen op je telefoon. Maar in 2012 nog niet natuurlijk.

 

Spraaksoftware

In het verhaal komt spraaksoftware ook aan bod. Sofies vader vertelt dat als hij een e-mail krijgt, Claire (of Dave) de software stem hem verteld wat er in staat. Gelukkig zit er inmiddels ook op de meeste telefoons allerlei toegankelijkheidsopties waaronder vaak ook spraaksoftware. Dan kun je overal gebruikmaken van deze functie, niet alleen als je thuis bent. Ik vond het fijn dat deze kant van het hebben van een zintuigelijke handicap ook werd laten zien en er niet alleen gefocust werd op de hulphond. Een hulphond kan natuurlijk ook niet voorlezen wat er op je computerscherm staat...

 

Samen spelen

Ik vond het ontzettend fijn om te zien hoe het gezin manieren heeft gevonden om samen te spelen. Zo wil Sofies kleine broertje graag voetballen. Maar hun vader ziet de bal natuurlijk niet aankomen. Dus legt hij de bal voor zijn voeten en zegt tegen zijn vader dat hij de bal kan schoppen. Of 'soppen' zoals hij het zegt als klein kind, haha. Hier werd verder geen speciale aandacht aan besteed, het ging gewoon zo. En dat vond ik ontzettend fijn.

 

Sofie; dromer en wiebelaar

Ik vond Sofie een heerlijk personage. Ze vind alle jongens stom en heeft met haar vriendin afgesproken dat zijn later gaan samenwonen, hahaha. Daarbij is ze een enorme dromer. Ze zal nog verdwalen op een rechte weg zoals haar moeder zegt.

Ze moet leren om om zich heen te kijken. Lastig, want ze wordt zo snel afgeleid door al die mooie gedachten. Die zweven door haar hoofd. Op school noemt juf haar Dromer als ze niet hoort wat de juf verteld. Dat gebeurt best vaak. Gelukkig wordt de juf er niet boos om. [...] Soms zeggen kinderen iets tegen haar. Dat ze haar raar vinden bijvoorbeeld. Sofie zegt dan niets terug. Ze begrijpen haar niet.

Ook is ze erg onhandig en maakt ze vaak per ongeluk spullen stuk omdat ze niet goed oplet. Omdat ze zo dromerig en wiebelig is. Ik vond de representatie hier echt ontzettend fijn.

 

Klasgenootje Mohammed

Een van Sofies klasgenootjes is Mohammed, hij is Marokkaan. En ik vond het heel fijn dat er verschillende kinderen van kleur in dit verhaal zitten. Maar er is echt even tijd voor Mohammed, zijn gezin en cultuur. En dat vond ik fijn. Daarnaast noemt hij Sofie een vlinder en dat was zo lief en treffend!

 

Vermoeidheid

Een hulphond kan een prachtig hulpmiddel zijn. Maar het is niet de juiste oplossing voor iedereen. En dat is een thema die in 'het geheim van de hulphond' wordt besproken. Het hebben van een handicap is vaak al behoorlijk vermoeiend, omdat de wereld weinig rekening met ons houdt. Wij zijn degene die vaak moeten aanpassen. En daarbij komen allerlei dingen waar we zelf rekening mee moeten houden. Dat is erg vermoeiend, nog los van of de handicap zelf vermoeidheid oplevert. Tel daar dan bij op dat je voor een dier moet zorgen. Ja, een hulphond kan je ondersteunen, maar je moet wel de tijd en energie hebben om steeds met de hond naar buiten te gaan bijvoorbeeld. En dan krijg je nog met allemaal mensen te maken die niet zo leuk reageren op het feit dat je de hond ergens mee naar binnen neemt. Compleet voorbijgaand aan het feit dat het eigenlijk een medisch hulpmiddel is. Dan gaat het alleen nog maar over hulphonden algemeen. Bij elk specifiek type hulphond komen er andere dingen om de hoek kijken.

 

Moet Bo weg?

Sofies vader heeft een blindengeleidehond. Deze helpt hem wel om nergens tegenaan te lopen, maar hij moet wel constant focussen op wat de hond doet. De hond volledig vertrouwen. En oversteken kan de hond niet voor hem doen, daarvoor moet hij zelf opletten. En dat vraagt allemaal energie.

Op een gegeven moment is het een kwestie van afwegen. Zijn de voordelen de nadelen nog waard? En op dat punt zit Sofies vader. Hij overlegt met de hulphondenschool en komt tot de conclusie dat het niet meer gaat zo. Het weegt niet meer tegen elkaar op. Maar de hond is jong en wil graag werken. Daarom kan hij niet blijven. In zulke gevallen gaat de hond terug naar de school om toegewezen te worden aan een nieuw baasje. Iemand anders die hij kan helpen. Sofie vindt het verschrikkelijk. Bo mag niet weg! Dus doet ze er alles aan om te zorgen dat hij blijft. Daarop volgt een grappig en spannend avontuur waar ik enorm van heb genoten. Het was misschien niet altijd even realistisch maar dat mag ook, het is een kinderboek!

 

Conclusie

Ik denk dat boeken als 'het geheim van de hulphond' enorm bijdragen aan het leesplezier terwijl ze de lezer ook nog dingen leert over bijvoorbeeld het hebben van een zintuigelijke handicap. Het is vlot geschreven, zit vol goede representatie en is oprecht grappig. Absoluut een aanrader voor jong en oud!