Het verhaal

Yara is net glansrijk geslaagd voor het gymnasium en heeft twee Grote Reisdoelen: een succes maken van haar vrijwilligerswerkproject én Instagram-account met bijna 10.000 volgers. Eenmaal in Indonesië haalt ze bergen likes binnen met haar perfecte Instagram-feed van een avontuurlijk en betrokken vrijwilligerswerkmeisje.

Wat haar volgers niet zien, is dat haar reis tegenvalt: het project dat maar niet van de grond komt, de klamme hitte en Yara zelf. Want hoe ver ze ook reist, ze neemt zichzelf en haar verleden gewoon met zich mee. Yara krijgt last van paniekaanvallen en de perfectie van haar feed brokkelt af. Dan ontmoet ze Ro, die niet lijkt te begrijpen hoe belangrijk Yara's reisdoelen zijn. Hij heeft zelf juist helemaal geen doel. Onvoorstelbaar, vindt Yara. Of is hij precies wie ze nodig heeft op deze mislukte droomreis?

Mijn leeservaring

Het is hier helemaal (niet) perfect is een ijzersterk verhaal. Het las vlot, maar besprak ook serieuze onderwerpen. Heel fijn dat die twee elkaar niet uitsluiten. Dat is vaak een lastige balans maar Carlie heeft dit heel goed gedaan. Omdat er verschillende onderwerpen aan bod komen zal ik ze puntsgewijs even kort (ahum, ik ga het proberen) bij langs gaan!

Vrijwilligerswerk

Yara wil na haar examen graag vrijwilligerswerk gaan doen in Indonesië. En toen ik dit las in de synopsis werd ik zenuwachtig. Welke invalshoek zou Carlie kiezen? Ik weet dat vrijwilligerswerk in het buitenland in veel gevallen geen goed idee is... Het kan meer schade dan goeds doen en vaak is er geen duurzame verandering. Mensen krijgen zelf een goed gevoel, maar de gemeenschap is niet echt geholpen. Daarnaast heb je nog dingen als verlatingsangst bij kinderen en taken toe-eigenen die de lokale gemeenschap prima zelf kan doen als ze de juiste tools krijgen aangeboden.

Maar Carlie heeft dit heel netjes gedaan. Ze heeft beide kanten van dit gesprek belicht en zelf geen superduidelijk standpunt ingenomen. Ze is respectvol gebleven en door informatie van beide kanten te delen zet ze de lezer aan het denken en dat vond ik heerlijk!

Sociale media

Een puntje die deels overlap heeft met het vrijwilligerswerk. Yara heeft een reisaccount op Instagram. En behoorlijk wat volgers! Op IG is ze de perfecte Yara. Vrolijk, vlot, gepolijst. Alles is goed. Maar is het dat wel echt? Carlie opent het gesprek over de impact van sociale media op je mentale gezondheid. Waarom doen we ons beter voor dan we zijn? Waarom moet alles zo perfect zijn?

Hoe heeft dit te maken met het vrijwilligerswerk? Voor de likes maakt ze foto's van de kinderen die ze helpt. Yikes, zonder toestemming... Gelukkig is Yara inmiddels wat verder in haar proces en begint ze na te denken over het waarom. Waarom wil ze dat op de foto zetten? Waarom is ze zo geobsedeerd door cijfertjes en haar volgersaantal...

Vitiligo

Yara is onzeker, zoals veel mensen. Maar ze heeft een extra reden. Haar Vitiligo. Haar huid zit vol witte vlekken. En haar familie is daar nou niet bepaald lekker mee om gegaan. Ooooh wat wilde ik schreeuwen tegen haar ouders! Yara's vlekken worden gezien als een probleem dat moet worden opgelost. 'Zodat het leven makkelijker voor haar wordt'. Hmmm ja leuk, maar wat dacht je van je dochter accepteren en haar steunen in de keuzes die ze wil maken? Geef haar de informatie zodat ze zelf een geinformeerde keuze kan maken. In plaats van pushen om er zo "normaal" mogelijk uit te zien...

Eerlijk? Haar ouders waren behoorlijk validistisch. Ze bedoelen het goed maar yikes... daardoor heeft Yara een hoop geïnternaliseerd validisme. Maar gelukkig is reizen een goeie manier om te groeien en meer over jezelf te leren!

Angsten en paniekaanvallen

Yara wil overal de controle over hebben. Maar haar reisplannen lopen in de soep. Op Instagram gaat het niet helemaal goed. Haar beste vriendin zit aan de andere kant van de wereld, letterlijk. In Indonesië kent ze niemand. Alle gebruiken zijn anders, het eten is anders, het weer is anders. En niks gaat volgens plan. Yara krijgt paniekaanvallen. En ik vond het zo fijn om deze representatie te zien. Nou ja, balen voor Yara natuurlijk, ik wens het niemand toe. Maar het paste zo goed bij het verhaal en gaf het meer diepgang. Het was voor de lezer een kans om Yara op een veel persoonlijker niveau te leren kennen. Alle muren vallen weg. Je rauwste ik komt boven.

Bij haar ouders kan ze niet terecht, bang om te horen te krijgen 'zie je nou wel, je kunt dit niet, je bent te jong, dit was een slecht idee'. Maar gelukkig heeft ze een hele lieve tante die ook nog eens psycholoog is. Ze helpt Yara door haar paniekaanvallen, geeft haar tactieken om er mee om te gaan en prikkelt haar om na te denken; waar komen deze angst en paniekaanvallen vandaan? Wat is de oorzaak? Yara maakt ZO veel groei door. Echt wauw. En het voelde niet geforceerd of afgeraffeld. Het klopte helemaal. Petje af, Carlie!

Conclusie

Ik zou nog heel veel over de representatie willen zeggen, maar dan ben ik echt aan het spoileren. Neem maar van mij aan; de disability representatie is uitstekend. Carlie heeft een vlot boek geschreven die jongere en oudere YA lezers zal bekoren. Naast vermakelijk is dit boek enorm prikkelend, en dat is iets wat ik graag meer zou zien in de YA branche! Een onderwerp van meerdere kanten bekijken en de lezer zelf een mening laten vormen. Dit boek mag in geen enkele bibliotheek, mediatheek of schoolbieb ontbreken!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.