Het verhaal

Iedereen heeft wel een reden waarom hij doet zoals hij doet. Bij Erie is die reden een stoornis. Tenminste, dat zegt haar therapeut. Erie háát dat woord. Het klinkt alsof je gestoord bent. Nu gaat ze niet meer naar school, want in haar veilige huis midden in het bos zijn geen klasgenoten, geen prikkels, geen stress… en dus ook geen stoornis. Probleem opgelost!

Erie besluit zelf te onderzoeken waarom mensen doen wat ze doen. En de perfecte plek daarvoor is De Vliegenzwam. Een huisjespark in het bos. Daar ontmoet ze Bas. Wat doet hij nou in het bos, in zijn rolstoel? Waarom doet hij zo aardig? Net als Erie denkt dat ze de antwoorden heeft, blijkt Bas een heel andere reden te hebben. Een die haar leven helemaal op z’n kop zet…

Struikmeisje is een ontroerende jeugdroman over vriendschap, vastzitten in je eigen hoofd en alle dingen die je niet op school kunt leren. Om zelf te lezen vanaf 9 jaar.

Mijn leeservaring

Struikmeisje was een vermakelijk boek, maar ik had er meer van verwacht. Ik weet nog steeds niet zo goed waarom ik niet met dit boek klikte zoals ik dat met 'Het (on)gewone verhaal van Bo (en Tom)'. Dat boek las ik eerder van Tineke Honingh en ik vond het heerlijk! En dit boek was echt niet slecht, absoluut niet, maar ik miste een stukje humor. En misschien waren mijn verwachtingen gewoon te hoog?

Bossig gebied

Struikmeisje gaat over de autistische Erie en Bas die in een rolstoel zit. Bas kan lopen, net als ik, maar niet zo lang en niet zo ver. Een ambulante rolstoelgebruiker dus. Maar hij is een stuk sterker dan ik. Het boek speelt zich af in een vakantiepark in bossig gebied. En bosgebied is niet bepaald toegankelijk voor een standaard rolstoel. Ik verwachtte dat de kleine voorwielen steeds vast kwamen te zitten in het mulle zand of de modderige, zompige wegen. Maar dat gebeurde eigenlijk niet.

Hij had vooral ruzie met onkruid. Dus wat doet Bas? Hij 'trekt zijn stoel in een wheelie' en gaat op die manier rijden. En hoe het er staat, klinkt het super makkelijk. Maar geloof me, het is al lastig om een wheelie een tijdje vast te houden, laat staan om zo te rijden. Het is mogelijk, maar het vraagt heel veel kracht, oefening en een optimaal afgestelde stoel.

Nou heeft Bas ook al langer ervaring met een rolstoel. Hij gebruikt al 8 jaar zo'n ding. Maar toch had ik graag gezien dat werd benoemd hoe moeilijk zoiets is! Er werd vooral gemopperd op al het onkruid dat in zijn wielen vast kwam te zitten. En de takken die hem de weg versperden. Niet op het rijden in een wheelie opzich.

Gelukkig heeft het park ook verharde wegen waar hij makkelijker op kan rijden. Maar Erie heeft een hekel aan die wegen. Die gaat liever dwars door het bos.

Autisme

Erie heeft pas een ASS diagnose gekregen. Maar ze heeft een hekel aan die naam en dat snap ik. Stoornis geeft een bittere nasmaak. Als je Autistisch bent, ben je niet gestoord. Je hersenen werken gewoon anders. Je ervaart de wereld anders. Je bent neurodivergent. Auti vind ze dan wél een fijn woord. En ik vond het mooi hoe dit verhaal focust op de weg van acceptatie. Vaak hebben autistische personages hun diagnose al een poos. Maar Erie zit echt aan het begin van haar reis. En ik heb dan geen autisme (wel ADHD) maar ik voor zover ik dat kan beoordelen en wat ik van autistische lezers heb gehoord was de autisme representatie echt goed!

Behalve een puntje, of eigenlijk twee. Er wordt aan het begin nooit genoemd welke diagnose Erie heeft gekregen. Daardoor is de scène dat de lezer er achter komt dat het om autisme gaat een tikkeltje sensationeel. Het was mij in eerste instantie niet zo opgevallen omdat ik zelf wel wist dat Erie autistisch is. Maar toen ik hier met autistische vrienden over sprak kwam dit naar boven en ik kan me wel vinden in wat zij zeiden. Door het zo geheimzinnig te houden wordt het sensationeel en dat is jammer.

Daarbij wilde haar zus graag dat Erie een 'normaal sociaal functionerend kind' zou worden en drukte ze Erie die kant op. Ik ga er maar van uit dat dit gedrag verandert als ze er achter komt waaróm Erie het sociaal wat minder makkelijk heeft... Al zou dat gedrag van haar zus er in de eerste plaats al niet moeten zijn natuurlijk

Rolstoel minpunten

De rolstoel representatie was helaas niet zoals ik had gehoopt. Er waren gewoon wat puntjes die niet klopten of waar ik me aan stoorde. Het was niet slecht, echt niet. Maar het had beter gekund.

Zo grijpt/knijpt Bas vaak zijn wielen. In plaats van zijn hoepels.

Hij ramt zijn stoel door het grind, maar grind is niet bepaald de grootste vriend van kleine rolstoelvoorwielen.

Hij fantaseert om met Erie de roltrap te nemen. Maar rolstoelen mogen eigenlijk helemaal niet met de roltrap... (sommige mensen doen het wel. Maar volgens de fabrikanten mag het niet ivm veiligheid).

En dus het hele geruzie met het onkruid waar ik het eerder over had, terwijl ik ruzie met mul zand of zompige paden verwachtte.

Ten slotte irriteerde het me dat er altijd werd benoemd dat hij ergens naartoe rolde. Er werd nooit gewoon gezegd 'hij ging naar de winkel' bijvoorbeeld. Maar dan stond er dat hij naar de winkel rolde/hij duwde zijn stoel naar de winkel. Hierdoor lag er te veel nadruk op de rolstoel. Ik benoem echt niet elke keer specifiek dat ik in de rolstoel ergens naartoe ga. Ik zeg gewoon dat ik ergens heenga. Punt. Door het steeds te benoemen creëer je een bijzonderheid. En het is niet bijzonder. Voor Bas is het gewoon.

Rolstoel pluspunten

Maar er waren ook goede dingen. Zo was ik heel blij met de rolstoelhumor. Grapjes maken over je rolstoel/tenkoste van jezelf. Grapjes die je alleen kan maken over jezelf als je in een rolstoel zit. Een ander kan ze niet maken want dan zou het gemeen zijn. (Het is oké om te lachen om rolstoelhumor, als de persoon de grap zelf maakt!)
Ik was blij met de opmerking over bukken. Ik heb er ook een hekel aan als mensen door de knieën gaan om op ooghoogte met mij te zijn. Dat voelt ZO kleinerend. Ik ben geen kleuter. Behandel me dan ook niet zo! Ga gewoon iets verder weg staan zodat ik mijn hoofd niet in mijn nek hoef leggen, en we kunnen gewoon een gesprek voeren. Ook de opmerking over de interesse voor de rolstoel vond ik top. Mensen hebben de neiging om naar je rolstoel te staren, in plaats van je aan te kijken. Ze schrikken als ze je rolstoel zien. Of maken een overduidelijke opmerking als 'je zit in een rolstoel'. Ik heb dan altijd de neiging om harstikke sarcastisch te reageren van 'ja mevrouw, dat heeft u goed gezien.' Want waarom zou je zo'n opmerking maken?!! Niemand schiet daar iets mee op.

Conclusie

Dus. Er zaten goede dingen en minder goede dingen in. Soms stond er correct dat Bas zijn hoepels pakte, maar regelmatig greep hij zijn wielen. Wees dan tenminste consequent...
Raad ik dit boek aan? Ja ik zou hem wel aanraden. Het gevoel en de boodschap van dit boek zijn top. Het is gewoon jammer dat rolstoeltechnisch sommige dingen niet kloppen. Maar de autisme representatie was ontzettend fijn en ik ben blij dat autistische kinderen dit boek hebben!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.