Vertaald door Niels van Eekelen

Content warning:

Het verhaal

Het gaat heel goed met de relatie van Nick en Charlie. Charlie denkt zelfs dat hij er klaar voor is om dé vier o zo belangrijke woorden tegen Nick te zeggen: ik hou van je. Nick voelt hetzelfde, maar hij heeft andere dingen aan zijn hoofd – hij wil nog voor zijn vader uit de kast komen. Bovendien maakt hij zich zorgen dat Charlie een eetstoornis heeft. Wanneer het nieuwe schooljaar begint, leren Charlie en Nick wat liefde werkelijk voor hen betekent.

Mijn leeservaring

Het vierde deel in de heartstopper reeks heet' Nick en Charlie hebben elkaar meer nodig dan ooit' en niets is minder waar. Er worden heftige onderwerpen besproken en de boys maken een hoop mee. Gelukkig worden die dingen in voltooid verleden tijd verteld waardoor het wat beter behapbaar is. Je weet immers dat het 'goed' afloopt. Het was mooi om die periode vanuit het perspectief van beide jongens te zien, op die manier krijg je als lezer een zo goed mogelijk beeld.

Nick maakt zich behoorlijk zorgen over Charlie en ziet dat hij achteruitgaat. Hij uit zijn zorgen en samen gaan ze met Charlie's ouders praten. Charlie is bang dat zijn ouders hem niet zullen geloven omdat eetstoornissen normaal met meisjes worden geassocieerd. Ik vond het heel goed dat dit werd aangestipt want dit is inderdaad een beeld dat veel mensen hebben, en dat beeld is zo schadelijk voor jongens en mannen. Het kost letterlijk levens. Dus ik ben heel blij dat Alice dit aankaart.

Mijn favoriete scene was (again) tussen Nick en z'n moeder. Nick deelt zijn zorgen over Charlie. Hij is bang en weet niet hoe hij Charlie weer gezond kan maken, hoe hij hem kan 'redden'. Ze valideert zijn gevoelens maar geeft ook aan dat dat niet zijn taak is om Charlie te redden of genezen. 

En dat zinnetje deed me bijna huilen. 'Liefde kan psychische aandoeningen niet genezen.' Te vaak dat in boeken en films iemand helemaal opfleurt door liefde en alles weer oke wordt. Dit is een klap in het gezicht voor mensen die zelf een psychische aandoening hebben. Zulke dingen moet je serieus nemen, het is niet 1, 2, 3, te fixen, soms gaat het zelfs nooit meer over. Maar met de juiste behandeling en therapie kan het zeker leefbaar(der) worden. En ja, het is fijn als mensen je steunen. Maar liefde is geen genezing. Alice Oseman snapt dat. Ik ben zo dankbaar dat iemand met een inmiddels behoorlijk groot publiek zulke belangrijke onderwerpen aankaart in hun werk. Ik ben heel benieuwd hoe deze onderwerpen worden opgepakt in de Netflix serie. Maar wetende dat Alice het script schrijft heb ik er helemaal vertrouwen in dat het netjes en respectvol wordt gedaan.

In de eerdere delen was al wel een beetje te zien waar Charlie mee kampt. Zijn verstoorde relatie met eten, opdringerige gedachten, een vertekend zelfbeeld. Maar in dit deel was het echt op de voorgrond. En tijdens zijn opname ontdekken ze waarom hij met die dingen zit. Hij heeft namelijk Anorexia en OCS, obsessief-compulsieve stoornis. Al kennen de meesten het waarschijnlijk onder de Engelse naam OCD. Er wordt kort en krachtig uitgelegd wat anorexia en OCS zijn, dat was wel fijn. Zo ontstaan er niet zo snel misopvattingen.

Charlie's stoornissen en destructieve gedrag zijn uitingen van trauma. Hij heeft nogal wat meegemaakt; ge-out worden, het pesten, Ben... Hij had die dingen nog niet verwerkt maar daar is hij nu goed mee bezig samen met zijn therapeut Geoff (love him).