Het verhaal

De middelbare school is niks voor mij. Het stinkt er en er is te veel lawaai. En er zijn ook veel te veel kinderen in een klein lokaal en vreemde leraren die moeilijke vragen stellen en rare verhalen vertellen. Dus ik blijf thuis. Op mijn kamer. Vanaf nu ben ik ziek. Daar kan mama of de dokter of wie dan ook niks aan veranderen. Een liefdevol verhaal over mentale gezondheid en jezelf niet helemaal thuis voelen in de ‘gewone’ wereld. Voor rebelse lezers vanaf 12 jaar.

Mijn leeservaring

Het is een tijd gelezen dat ik een enkele POV vanuit de ik-persoon heb gelezen. Het was een bijzondere leeservaring. Je zit volledig in de beleving van het hoofdpersonage en hebt geen flauw idee hoe die heet, watvoor gender de persoon heeft of welke voornaamwoorden die gebruikt. Dit is ongetwijfeld express gedaan. En ik ben benieuwd hoe gaat vallen bij de doelgroep! Ik had er geen problemen mee, maar sommige mensen vinden het fijn voor hun beeldvorming om wat meer informatie te hebben. Ik vond het juist tof dat het de lezer vrij stond om zelf een plaatje te maken!

Tagline

Een verhaal voor rebelse lezers vanaf 12 jaar. En ik weet niet of ik nou zo gelukkig wordt van deze tagline. Het hoofdpersoon is ziek. En wil niet naar school. Kan niet goed uitleggen hoe en wat, maar weet helemaal zeker dat die niet naar school wil/kan. Het is geen kwestie van dwars gedrag en opstandigheid. Het is een kwestie van je intuïtie volgen en luisteren naar je lichaam. 'Voor rebelse lezers' wekt misschien de verkeerde indruk. Want dit gaat absoluut niet over spijbelen. (Online wordt de tagline niet gebruikt in de synopsis, maar hij staat wel op de achterkant van het boek gedrukt.)

Depressie en hoogsensitief

Voorin de boeken van Clavis staan altijd een aantal sleutelwoorden. Hier waren dat: school, hooggevoeligheid, introversie, depressie, vriendschap. En over die twee dikgedrukte woorden wil ik het hebben. Het is immers een disability recensie. Voor verschijning heb ik met de auteur gekletst over zijn inspiratie en bedoeling met dit boek en dat maakte me extra nieuwsgierig. En ik ben op één ding na heel tevreden over de representatie. (Daar ga ik straks op in).

Ik heb zelf ook een mega druk hoofd, dus ik herkende wel dingen die benoemd werden. Alle prikkels die zo hard binnen komen. Een vogeltje die buiten fluit maar het voelt alsof die vlak naast je oor zit te tetteren. Niet in een schoon bed willen liggen omdat de wasmiddelgeur zo in je neus kriebelt (gebruik wasmiddel zonder parfum, zoals wasnoten!!)

De depressie elementen herkende ik niet (ik heb dan ook geen depressie), maar van wat ik heb gehoord van vrienden, was deze omschrijving niet mis. Je bed niet uit willen, 'kleine' taakjes die onvoorstelbaar groot lijken (zoals je tanden poetsen). Ik denk dat Rudie Verbunt een prima beeld heeft geschetst van hoe de combinatie van hooggevoeligheid en depressie zich kan uiten bij een 12-jarige.

Medicijnen

En dan kom ik bij mijn enige echte minpunt. Het hoofdpersoon krijgt medicijnen voorgeschreven. En dat is niet waar ik moeite mee heb. Ik ben pro-medicijnen. Het kan een prachtig hulpmiddel zijn. Mijn probleem is het volgende. Er werd aan het personage niet verteld wat voor medicijnen het waren, hoe ze werken, waarom ze zijn voorgeschreven, wat voor bijwerkingen die alert op moet zijn. Het hoofdpersoon kreeg een pil in handen gedrukt en door emotionele chantage werd hen overgehaald om de medicijnen in te nemen. En daar ben ik het absoluut niet mee eens.

Mensen en kinderen hebben het recht om geïnformeerde beslissingen te maken over hun lijf en gezondheid. Dat betekent ook dat je informatie geeft over medicijnen en het kind mee laat beslissen.

De wetgeving in Nederland is zo dat een kind tussen de 12 en 16 jaar, mag meebeslissen over hun behandeling. Onder de twaalf neemt de voogd meestal een beslissing namens het kind, in het belang van het kind. Maar vanaf 12 heeft het kind een wettelijke stem die artsen mee moeten nemen.

Het hoofdpersoon vindt uiteindelijk een bijsluiter en schrikt van alle bijwerkingen die vermeld staan. Maar het zijn mogelijke bijwerkingen. En in de bijsluiter staat vermeld hoe groot de kans is/hoe vaak het voorkomt. Fabrikanten zijn wettelijk verplicht om die dingen te vermelden. Maar het is niet gezegd dat iemand al die bijwerkingen ook krijgt. Vandaar dus ook de term mogelijke bijwerkingen.

Als de moeder gewoon met het kind had besproken dat de dokter adviseert om medicijnen te proberen, waar ze voor kunnen helpen, wat de voor- en nadelen zijn, etc. Dan was het kind niet zo geschrokken en had die een geïnformeerde keus kunnen maken en had die autonomie en regie over eigen lijf gehouden.

En ik snap dat dat soms moeilijk is als iemand depressief is en geen motivatie heeft voor wat dan ook. Maar juist dan is het belangrijk om iemand te blijven betrekken bij een behandeling!

Conclusie

Afgezien van het medicijn debacle was dit een zeer vermakelijk boek. Visueel geschreven met gedachtesprongen en poepgrapjes. De overprikkeling werd duidelijk omschreven en schetst een helder beeld. Ook de depressie kwam goed uit de verf. Ik ben heel benieuwd naar de impact van dit boek op de doelgroep en hoop daarbij dat steeds meer leerlingen een passende vorm van onderwijs aangeboden krijgen!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.