Het verhaal

Alles wat ik nu ga doen, MAG NIET.

Mila heeft een Briljant Plan. Ze gaat beste vriendinnen worden met Eline. Dan kan Mila al het andere vergeten: haar moeder die lange dagen werkt in het strandhotel, haar vader die is vertrokken, haar voetballessen waar geen geld meer voor is. Samen met Eline maakt ze nieuwe Briljante Plannen, zoals stiekem kamperen in de Verboden Duinen.

Maar alles loopt anders dan ze dachten…

Mijn leeservaring

De verboden duinen' heeft me positief verrast! Ik wist dat een van de hoofdpersonages stottert, maar ik wist niet dat ze ook dyslexie heeft! En op de (nederlandse) boekenmarkt hebben we nog veel te weinig dyslexie representatie. Dit boek is een enorm waardevolle toevoeging!

Thuissituatie

Marjolein Visser heeft een gevoelig verhaal neergezet. We volgen de elfjarige Mila. Ze woont samen met haar moeder en broertje in een ex-vakantiehuisje, vlak bij het hotel. Haar vader is vertrokken en daar is ze boos om. Haar moeder vooral verdrietig. Het gaat niet zo goed thuis. Ze komen moeilijk rond en haar moeder moet heel veel werken (in het hotel). Dus Mila bedenkt een Briljant Plan. Dit moet toch anders kunnen? Daarbij is de dochter van de nieuwe hoteleigenaar wel heel erg leuk, daar zou ze graag vrienden mee zijn. Dus dat is ook onderdeel van haar plan. Vriendschap sluiten met Eline.

Stotteren

Het lijkt alsof Eline alles heeft wat ze maar zou kunnen dromen. Mooie haren, dure kleren, paardrijlessen. Maar niets is minder waar. Haar ouders zijn behoorlijk streng, ze heeft dyslexie en ze stottert. Maar de dyslexie is geen negatief ding. In Mila's ogen in ieder geval niet. En ook het stotteren is voor haar geen probleem. Ze wacht rustig tot Eline is uitgesproken en oordeelt niet als ze over de woorden struikelt. Daardoor valt er een druk van Eline; als ze met Mila is, stottert ze veel minder!

Dyslexie en toetsen

Op school gaat het niet zo goed. Eline haalt geen negens of tienen. Vaak zelfs onvoldoendes. Haar ouders doen er mega moeilijk over, zeggen dat ze harder haar best moet doen. Iedereen doet alsof ze gewoon niet wíl leren. Alsof ze er gewoon geen zin in heeft. Ook de juf. Maar Eline doet keihard haar best. De letters blijven dansen. 

De manier waarop haar ouders en de juf met haar dyslexie omgingen brak mijn hart. Helaas is dit de realiteit voor veel dyslectische mensen. Anderen doen alsof ze dom zijn, en dat gaan ze uiteindelijk zelf geloven. Eline denkt ook dat ze dom is, dat ze het gewoon niet kan. Maar haar brein zit anders in elkaar. Ze is neurodivergent. 

Als haar andere leerstijlen werden aangeboden, toetsen in een andere format (zoals dat de dingen worden voorgelezen), dan zou ze al heel anders scoren. School is veel te prestatiegericht. Focussen op perfectie, op tienen. In plaats van toetsen zien zoals ze zijn, een manier om te testen wat leerlingen in hun mars hebben. Daarbij zijn toetsen gemaakt voor neurotypische breinen. Kinderen zoals Eline zijn gedoemd om te 'falen'. Dat ligt niet aan hen, maar aan het systeem. Zowel de toets opzich als de manier dat er naar toetsen wordt gekeken en de waarde die er aan wordt gehangen.

Verhalen verteller

Mila zegt dat Eline heel mooi verhalen kan vertellen. Eline gelooft er niks van. Met haar gestotter? Daar wil niemand toch naar luisteren... maar Mila wel. Ze is als betoverd wanneer Eline praat, of überhaupt in de buurt is. Het is wel duidelijk dat Mila stiekem verliefd is op Eline. En de queer representatie in dit verhaal was zo natuurlijk. En zo lief. Een fijne verrassing!

De verboden duinen is een verhaal dat een cirkel vormt. Het einde loopt over in het begin. En ik hou van zulke boeken! Helemaal wanneer de personages een hele reis hebben afgelegd zoals in dit verhaal. Hoe en wat zal ik verder niet verklappen, maar ik vond het heel mooi gedaan.

Voetbal en vormgeving

Tenslotte wil ik het nog even over voetbal en vormgeving hebben. Mila zat op voetbal, maar dat konden ze niet meer betalen dus ze moest er af. Maar de sport leeft in haar. Er zaten flink wat verwijzingen naar voetbalfiguren in dit boek. De Oranje Leeuwinnen, Ronaldo (naar wie Mila's broertje is vernoemd, haha). Ook uitspraken over teamspirit en hoe je een wedstrijd wint, hoe je kunt voorbereiden en trainen. Al die dingen/punten/lessen nam Mila mee in haar Briljante Plan. En al die dingen schreef ze op een oude blocnote van haar moeder. En elke keer dat ze in haar logboek schrijft, kunnen wij dat ook lezen in het boek. De vormgeving was zo leuk. Telkens een stuk van een blocnote, met handgeshreven tekst en kleine tekeningetjes gemaakt door Mila. Dit gaf het verhaal wat meer luchtigheid en het las voor mij ook prettig. Even een onderbreking. Waardoor ik weer sneller door wilde lezen zodat ik bij de volgenden logboekaantekening kwam. Heel handig voor mijn ADHD brein!

Conclusie

Als je een gevoelig verhaal over twee meiden wil lezen met geweldige stotter en dyslexie representatie. Lees dan alsjeblieft 'De verboden duinen'. Een schat van eigen bodem. Dit boek gaat vast en zeker prijzen winnen; wát een debuut!