Recensie: Het charmeoffensief - Alison Cochrun
Vertaald door Erica Disco
Het verhaal
Reality-tv brengt liefde uit onverwachte hoek! The Bachelor meets LGBTQIA+-romcom in 'Het charmeoffensief' van Alison Cochrun.
Dev Deshpande houdt van het perfecte liefdesverhaal in zijn werk als succesvol producer van de reality datingshow Ever After. Charlie Winshaw, een gevallen kindsterretje, wil zijn reputatie weer opbouwen en de show is zijn laatste kans, ook al gelooft hij zelf niet in ware liefde. Dev doet zijn best om Charlie te helpen, en ze voelen zich steeds meer op hun gemak bij elkaar. Misschien zelfs wel meer nog dan in professioneel opzicht wenselijk is…
Mijn leeservaring
Dit boek heeft zo veel indruk op mij gemaakt dat ik lange tijd geen woorden kon vinden om uit te drukken hoeveel dit boek voor mij betekent. Maar vandaag ga ik een poging doen.
Dit was een van de eerste (queer) NewAdult verhalen die ik las maar het is wel degene die me het meest is bijgebleven. Ik heb trouwens een hekel aan reality tv, maar in dit boek werkte het ontzettend goed!
In 'Het charmeoffensief' volgen we Charlie en Dev. Charlie heeft de hoofdrol in een reality tv/dating show (Bachelor-esque: 20 vrouwen strijden om zijn hand), Dev maakt deel uit van de Crew. Hij moet zorgen dat Charlie is waar hij moet zijn voor de opnames. Ze brengen dus veel tijd samen door. En de chemie is voelbaar, vanaf het eerste moment. Maar dit was absoluut geen liefde op het eerste gezicht. Charlie is namelijk Demiseksueel (al weet hij dat aan het begin van het verhaal nog niet). En de demi rep was zo goed!!
Daarnaast heeft Charlie OCD/OCS en een angststoornis met paniekaanvallen. Het moment dat hij deze dingen met Dev deelt was zo mooi en kwetsbaar. En Dev zegt:
Je weet toch wel dat je nog steeds een mooi liefdesverhaal verdient?
En dat was de focus van dit verhaal. Ook al ben je Neurodivergent, heb je een angststoornis, je bent het waard om lief te hebben. Als je brein anders werkt zegt dat niks over je waarde als persoon. Dingen moeten soms anders/aangepast, sommige dingen lukken misschien niet. Maar je verdient liefde, in welke vorm dan ook. Platonisch, vriendschappelijk, familiaal, romantisch of seksueel. Je verdient liefde.
Neurodivergent, lastpak?
Charlie biedt zijn excuses aan dat hij zo'n 'lastpak' is. En dat breekt Devs hart. Dat is precies hoe hij zich altijd voelde als kind.
Telkens wanneer zijn moeder eerder weg moest van haar werk om hem naar therapie te brengen, telkens wanneer zijn vader gewoon een gezellige zaterdagmiddag met hem wilde doorbrengen maar hij te rusteloos of juist te lusteloos was, te luidruchtig of te stil, als hij spontaan in huilen uitbarstte bij een beeldhouwwerk van Rodin in het North Carolina Museum of Arts. [...] hij had nooit de juiste woorden kunnen vinden om zijn ouders te laten begrijpen wat er in hem omging.
Dev is een ADHD'er en heeft depressieve periodes. Hij onderschat alleen enorm hoeveel impact zijn ADHD op zijn leven heeft. Hij heeft als kind ook wel therapie gehad. Maar denkt het nu niet nodig te hebben. Ook al omschrijft hij zijn depressie als het gevoel dat hij vanbinnen verdrinkt. Hij doet het naar de buitenwereld voorkomen dat het maar 'dipjes' zijn, en het prima gaat. Gelukkig groeit hij enorm en leert hij zijn brein accepteren. Hij gaat uiteindelijk zelfs in therapie. Ik hou er van hoe dit boek therapie promoot! Daar leert hij om samen met zijn brein te werken, in plaats van ervoor weg te lopen of er tegenin te gaan.
Charlie en Dev helpen elkaar. Stellen zich voor elkaar open en hebben respect en geduld met elkaar. Ze leren de ques van de ander en leren hoe ze de ander door een episode/periode heen kunnen helpen. Dev weet hoe hij Charlie kan kalmeren als hij overgestimuleerd is en komt voor zijn behoeften op bij de programma makers zonder zijn diagnoses bekend te maken. Hij kondigt aan voordat hij Charlie aanraakt, zodat hij niet schrikt en zich mentaal kan voorbereiden (hij heeft o.a. smetvrees). En Dev deed nooit stom, hij wilde echt rekening houden met Charlie. Hij zag hem als compleet persoon. Geen lastpak of label.
Labels
Charlie heeft al jong zijn OCD/OCS diagnose gekregen. Later kwamen daar ook de angststoornis en paniekaanvallen bij. Zijn leven lang is hij gelabeld, in hokjes geduwd. Als hij zijn seksualiteit aan het onderzoeken is weet hij dan ook niet of hij wel een label wíl.
Soms kan een etiketje wel prettig zijn. Daardoor vinden we de woorden om onszelf beter te leren begrijpen. En een etiketje kan ook helpen om gelijkgestemden te vinden en het gevoel te krijgen dat je ergens bij hoort.
Hij waardeert wat labels voor mensen kunnen betekenen maar gaat voorlopig bij queer. Ik vond de gesprekken rondom labels en seksualiteit echt heel mooi neergezet. Vol gevoel en empathie.
Demiseksueel
Ik las dit boek toen ik zelf net wist dat ik Demi ben. En dit verhaal was zo helend. Het legt de focus zo enorm op de waarde van vriendschappelijke liefde. Op het feit dat je niet raar bent, of stuk. Dat demisekualiteit harstikke valide is. Dat er mensen zijn zoals jij. Dat het niet raar is om geen (seksuele) aantrekkingskracht te voelen tot je een diepe emotionele band met iemand hebt. Je wordt echt meegenomen op Charlies reis met zijn seksualiteit. Het feit dat hij op mannen valt, of in ieder geval op Dev. En het feit dat hij zich nog nooit écht tot iemand aangetrokken heeft gevoeld. Dit is het soort representatie dat mensen het gevoel geeft dat iemand ze begrijpt. Dat ze niet alleen zijn. Dat ze goed zijn zoals ze zijn. En ik ben Alison Cochrun voor altijd dankbaar voor deze kwetsbaarheid en openheid.
Conclusie
Wil je een queer romcom lezen met uitstekende disability representatie, mooie gesprekken over mentale gezondheid en seksualiteit. Dan raad ik je dit boek absoluut aan!!
Maak jouw eigen website met JouwWeb