Dit boek viel me tegen. En daar baal ik zo van! Ik had het namelijk totaal niet verwacht. De synopsis klonk geweldig, lekker zoetsappig en dramatisch. Boeken met royals zijn een van mijn favoriete sub-genres (voor zover je dat een genre kan noemen). Ik had dus goeie hoop dat ik van begin tot eind zou smullen. Maar helaas. De romantiek viel me vies tegen en het machtsmisbruik zorgde voor een vervelende nasmaak.

Het verhaal

De weelderige wereld van de koninklijke paarden: spannend, sexy en ongelooflijk romantisch!

De zestienjarige Grace heeft niet zo veel met paarden – en nog minder met prinsen en prinsessen. Toch komt haar zomerstage in de stoeterij van de koninklijk familie precies op het goede moment. Alleen krijgt ze al op de eerste dag ruzie met Edward, de paardentrainer. Hij verdenkt haar ervan een geheim te hebben en haalt alles uit de kast om erachter te komen wat het is. En alsof dat nog niet vervelend genoeg is, komt kort na deze aanvaring prins Tristan aan bij het koninklijke buitenverblijf en zet hij Grace’ leven op zijn kop.

Veel te laat beseft ze dat ze verliefd aan het worden is… en ook nog eens precies op een jongen bij wie ze eigenlijk ver uit de buurt zou moeten blijven.

Mijn leeservaring

Dit boek was zó anders dan ik had verwacht. Nou ja. Ik had een liefdesdriehoek zien aankomen en had ook wel wat drama verwacht. Maar de manier waarop het drama werd gepresenteerd stoorde me.

Een paar week voor Grace op de stoeterij komt heeft ze iets vervelends meegemaakt. Ze schaamt zich, voelt zich gebroken en is doodsbang dat er een video op internet wordt verspreid. In de eerste helft van het boek voel je die dreiging constant. Er wordt steeds gesproken over ene Etan, die haar iets heeft aangedaan. Maar als lezer heb je geen flauw idee wat er is gebeurd. Iets zó vaag houden zorgde bij mij voor irritatie. Vertel het gewoon, drop duidelijkere hints zodat de lezer het kan uitvogelen of hou je mond. Iets zo veelvoudig aangestippen maakte het vervelend.

Toen eindelijk werd onthuld wat Grace was overkomen was, ontvouwde er al een nieuw drama dat het verhaal overschaduwde. Dit keer ging het over Edward. Het is duidelijk dat hij moeite heeft zijn woede te beheersen. Maar wat er in zijn verleden is voorgevallen bleef een mysterie. Opnieuw stoorde het me hoe vaak ter sprake werd gebracht dat hij een geheim met zich meedroeg. Grace wilde meer weten maar elke keer als iemand het noemde vervolgde die met 'het is niet aan mij om te vertellen. Dat moet Edward zelf doen'. Alleen deed hij dat maar niet. Tot vrijwel het eind van het verhaal.

Het schokte me wat er was gebeurd en hoe zijn naasten daar mee om waren gegaan. Normaalgesproken zou Edward voor de rechter worden gesleept. Maar door zijn banden met het koningshuis is het allemaal onder het tapijt geveegd. Erg jammer dat hij boven de wet is gesteld en is besloten misbruik te maken van zijn privileges als wit man die dicht bij het koningshuis staat. 

Het drama, daar kan ik nog mee leven. Dat is gewoon een kwestie van smaak. Maar de manier waarop beide jongens waren geschreven verpestte voor mij het verhaal. Prins Tristan/James had geen respect voor Grace' grenzen. (Prins Tristan gebruikt de naam James als hij op de manege is, dit in verband met beveiliging). En Edward's woedeproblemen werden haast geromantiseerd.

James

James was in mijn ogen te slijmerig, te pushy. Grace was overweldigd door alle aandacht. Een prins die interesse had in háár! Ze had al snel door dat ze geen (romantische) gevoelens voor hem had en probeerde dit ook aan te geven. Maar hij bleef aandringen om samen dingen te doen. Een wandeling maken. Samen de paarden borstelen.. Hij kocht een dure jurk voor haar en vroeg haar met hem mee te gaan naar het zomerfeest. Ze wilde weigeren, maar hij was de prins. Dus durfde ze niet. 

Ik had graag gezien dat de focus op de prins zijn menselijkheid lag. James is gewoon een jongen en je kan prima nee zeggen. Maar Grace's inwendig dialoog ging steeds over 'ja maar hij is prins, ik kan niet weigeren' of 'het is belangrijk voor hem en het zou onbeleefd zijn om nee te zeggen'. Ze heeft wel aangegeven dat ze geen interesse in hem had. Maar hij nam dat aan als een uitdaging. Een kans om te bewijzen dat ze wél goed bij elkaar passen en een leuk stel zouden vormen.

Als een meisje aangeeft geen interesse te hebben, laat haar dan met rust. Als er iets ongezond is dan is het wel denken dat iemand hard-to-get speelt. Nee is nee. Geef het gewoon op. Hun hele relatie was gebaseerd op machtsmisbruik en dat stoorde me enorm.

Ik weet zeker dat ook jonge meiden dit boek zullen lezen. Wat voor boodschap halen ze uit een boek als dit? Wat doet dit voor hun relatiebeeld?

Edward

Op de dag van het voorval betrapt Edward haar als ze probeert in te breken bij een feest waar haar broer aanwezig is. Ze is totaal overstuur, hun eerste ontmoeting was dus niet bepaald onder goede omstandigheden. Wanneer ze elkaar op de manege weer zien probeert Edward te achterhalen wat er die dag aan de hand was. Hij zet haar flink onder druk. Ervan overtuigd dat Grace iets verbergt en slechte bedoelingen heeft. Ze vertelt hem niks maar zijn gedrag zorgt er wel voor dat ze in angst leeft. Doodsbang dat Edward haar zal laten ontslaan.

"'Je hebt iets uitgehaald, is het niet?' giste hij. 'Vandaar die vreemde actie van je in London - en nu die twee maanden hier. Heb je geprobeerd zelfmoord te plegen? Last van een eetstoornis? Nee daar zie je er niet naar uit.'"

Ehm HALLO?! Ten eerste, zoiets zeg je niet. Je gaat niet vragen of iemand zelfmoord heeft gepleegd, dat gaat je geen snars aan. Een eetstoornis net zo. En daarnaast. Eetstoornissen hebben geen bepaalde look! Edward is super nieuwsgierig en oké daar kan ik nog mee leven, maar als je zulke invasieve vragen gaat stellen op zo'n botte ongevoelige manier. Nee, dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Wanneer hij geen antwoorden uit Grace krijgt, gebruikt hij zijn connecties om te achterhalen wat er is gebeurd en wat haar bedoelingen zijn. Hij misbruikt zijn positie en band met het koningshuis voor zijn eigen nieuwsgierigheid. Hij respecteert haar privacy totaal niet. 

Dit verhaal had zo anders kunnen zijn! Zoveel respectvoller naar Grace toe. Ik baal er van dat de jongens op deze manier zijn geschreven. Het haalde voor mij alle romantiek weg omdat ik me stoorde aan de ongezonde gedragingen van Edward en James. Woedeuitbarstingen en geen nee accepteren zijn geen romantische dingen! Het schaadt relaties...

Gelukkig las het boek erg vlot en is het geschreven vanuit een vertellende ik (Grace). En er waren ook zeker weten leuke elementen. De paarden vond ik bijvoorbeeld erg leuk en dat had ik totaal niet verwacht! Ik heb helemaal niks met paarden. Maar de interactie met de dieren voegde echt wat toe, het gaf inzicht in de emoties van de personages. Soms was de verhaallijn van een paard zelfs parallel aan een van de mensen. Een verrassende maar een leuke touch. Mijn favoriete scenes speelden zich dan ook af in de stallen, bij de paarden. Vooral de interactie tussen Grace en stalmeester Quinn vond ik leuk. Hij is dan wat nors en kortaf maar hij is respectvol en heeft een hart van goud. 

Conclusie

Een verhaal met een ongezonde liefdesdriehoek, een pushy prins en een staljongen met woedeproblemen. Edward is onbeschoft nieuwsgierig, James weet niet wanneer hij moet stoppen en beide jongens misbruiken hun positie om te krijgen wat ze willen. (Zelfs op het omslag staat de jongenspersoon hoger dan het meisje op de fiets!)

Het verleden van zowel Edward als Grace hing als een dreigende schaduw over het verhaal. Het maakte nieuwsgierig maar werd zó vaag gehouden dat het me irriteerde. Gelukkig brachten de paarden rust en inzicht, zowel voor de lezer als de personages. Het leest vlot, de paarden waren geweldig en ik bleef maar hopen dat de jongens zouden veranderen, maar helaas... 

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.