'Wat als dit het is' is een van mijn favoriete boeken. Weet ik nog helemaal waar het over gaat? Nee, helemaal niet. Maar het gevoel dat ik kreeg tijdens het lezen is me altijd bij gebleven. En zeg nou zelf, een Meet cute in een postkantoor in New York klinkt toch ook geweldig? Het einde vond ik alleen een beetje jammer, gelukkig is er nu een vervolg en ik heb er weer van gesmuld!

Het verhaal

Ben heeft zijn eerste jaar op de universiteit overleefd, maar hij heeft meer dan ooit het gevoel dat hij in een sleur zit. Het enige lichtpuntje is Mario, die hem geregeld Spaanse les geeft en nog vaker zoent. Mario droomt van een carrière in Hollywood en voorzichtig durft Ben ook naar de toekomst te kijken. Maar waarom blijft hij aldoor denken aan iemand uit het verleden?

Arthur is voor het eerst in twee jaar terug in New York, klaar om de theaterwereld te bestormen. Natuurlijk baalt hij ervan dat hij zijn vriendje Mikey nu moet missen, maar hij is ervan overtuigd dat hun relatie sterk genoeg is. Daarom is het ook geen big deal dat hij Ben weer tegen het lijf loopt. En het is ook helemaal prima dat die gelukkig is met een onbekende - en heel aantrekkelijke - jongen.

Eerste liefdes zijn speciaal, maar het is veel te laat voor wat als... Toch?

Mijn leeservaring

Zoals ik al zei, ik heb gesmuld. Ben en Arthur zijn een van mijn favoriete OTP's, en ik vond het maar niks dat ze in het vorige boek niet samen eindigden. Ik was zooo blij dat ze elkaar nu weer tegen het lijf liepen. Of ze dit keer wel samen eindigen zal ik niet verklappen. Maar mijn vragen zijn beantwoord en ik heb closure. En dan mag je zelf bedenken wat dat kan betekenen. Ik was in ieder geval happy met het einde.

I loveeeee theater. I loveeee it. (Nu ik het typ denk ik, hé dit zei ik laatst ook. Heb ik toch al een recensie hierover geschreven? Maar nee, ik zei hetzelfde over Liefdeloos. Ook een aanrader, ga hem lezen!!) Becky Albertalli houdt ook van theater en dat heeft ze meegegeven aan haar personage Arthur. Ik vond het heerlijk om met Arthur te gillen van enthousiasme. De theater scene in New York is groot. Broadway, anyone?! Er zijn genoeg boeken die zich afspelen in New York maar de theater kant van de stad wordt vaak overgeslagen. Het was heerlijk om me te wanen in die wonderlijke wereld. En ook zo heerlijk divers!

In de wijk waar het team repeteerde was super hipster. Arthur liep naar zijn stage en was verbaasd maar blij om de coole, diverse, hipster mensen die er rondliepen. Hij omschreef wat hij zag en ik moest bijna huilen. Een van de voorbijgangers was een vrouw in rolstoel, ze had een mandala gehaakt en deze in haar wielen geplaatst. En het lijkt zoiets kleins, maar ik voelde me zo gezien! Het is een rariteit, een rolstoelgebruiker 'in het wild'. Als je al een rolstoel tegenkomt in boeken gaat het meestal om het hoofdpersonage. Maar dit was gewoon een voorbijganger. Geen naam, geen achtergrond. Gewoon iemand op straat. Representatie is zo ontzettend belangrijk!

Locks

Vervolgens zag hij een knappe zwarte man met grijze Locks. Het werd alleen vertaald als dreadlocks (de originele tekst sprak over Locks). En van Destiny (@leowithbooks_) heb ik geleerd dat die term niet gebruikt moet worden. Dread heeft namelijk een negatieve betekenis. En daarmee hang je dus iets negatiefs aan iemands cultuur. 

De term dreadlock komt uit de 18e eeuw, in de tijd van slavenhandel. Na de lange reis onder verschrikkelijke omstandigheden kwamen de slaven aan in het westen. Hun haar was vies geworden en was uit zichzelf gaan 'locken'. De westerse mensen vonden hun er 'dreadful' uitzien. Oftewel vreselijk. Daar komt de term dreadlocks vandaan. Je snapt dus wel dat mensen die term niet graag gebruiken door de associatie met slavenhandel.

Ik hoop dat deze omschrijving in de herdrukken wordt aangepast!